Recensie Big Foot 1 - Magic Child HC
Nicolas Dumonteuil

Zonder op te kijken van mijn werk weet ik welk boek mijn kameraad (en vaste klant van onze stripwinkel) PluusJan in zijn trekhaakjes heeft als hij zijn vaak gebezigde term 'Die vent die kan niet tekenen!' op me afvuurt. Big Foot van Nicolas Dumontheuil deze keer.
Jan houdt van klare lijn en niet van mensen die niet eens binnen de lijntjes kunnen kleuren.
Jan mag dat vinden wat mij betreft, maar ís dat echt zo? Kan Dumontheuil niet tekenen? En met hem een hele horde nieuwe Franse striptekenaars als Larcenet, Jouvray en Blain?

De stijl die Dumontheuil hanteert in Big Foot heeft als uitgangspunt het tekenwerk van Lucky Luke's Morris, maar is krasseriger en verraadt een totaal gebrek aan respect voor alle anatomische regels. Of je er van houdt of niet, dat blijft een persoonlijke zaak, maar het werkt wél.
Het wat wonderlijke verhaal van twee cowboys die in opdracht van de nep-squaw Magic child op zoek gaan naar een Big Foot (of Yeti) is even wonderbaarlijk als de tekenstijl van Nicolas.
Zeb en Ned hebben een tijdje zonder elkaar opgetrokken omdat Ned even alleen wilde zijn. Gasten neerschieten dat is Ned's broodwinning, maar sinds een mislukte opdracht in Hawaii voelt Ned er niet meer voor mensen neer te knallen. Lastig voor een cowboy-huurling!
Ned is nu onderweg naar Zeb, de neger die alles telt, ze hebben afgesproken in het bordeel, want daar zijn altijd voordelige zaakjes te doen...

De tekeningen, het kleurgebruik, het verhaal; alles aan dit boek is vreemd. De regels die in de jaren zestig golden voor een stripverhaal, die gelden allang niet meer. De nieuwe Franse stripmakers verzinnen hun eigen regels. Al kunnen ze dan 'niet tekenen', hun werk is bijzonder expressief en verrassend. Dat geldt ook voor nieuwkomer Dumontheuil.
Wie zijn vooroordelen over hoe een stripalbum getekend dient te worden aan de kant kan zetten heeft aan Big Foot een bijzonder leuke, avontuurlijke strip!

(HH)