Recensie Taras Bulba deel 1 & 2 HC
Morvan, Voulyze, kordey & Peng

Ik ben blij dat ik in de twintigste eeuw ben geboren, en niet – om maar wat te noemen – in het Rusland van de Kozakken. Als ik een Kozakkenvader had gehad, dan had die vermoedelijk – na een snelle blik in mijn wiegje – met een stomp voorwerp mijn schedeltje ingetikt: Ik ben duidelijk geen Kozakken-materiaal. In 1968 kreeg ik het voordeel van de twijfel, al is nu natuurlijk niet meer te achterhalen wat mijn vader gedaan zou hebben als hij wist dat ik later-als-ik groot-was in een stripwinkel zou gaan werken...

Kozakken, dat zijn bikkels, zonder gevoel. Bij de Kozakken is geen plaats voor sentimenten, nou ja, voor dronken, kameraadschappelijk sentiment, na een slemppartij. Het gat dat er – volgens Gogol dan – gaapt tussen het gevoelsleven van een Kozakkenman en een Kozakkenvrouw is enorm. Onoverbrugbaar. Dat er toch huwelijken voltrokken worden en standhouden ligt puur aan het feit dat de vrouw er gewoonweg niets te vertellen heeft.
Als de zonen van Taras Bulba terugkeren van de universiteit (waar ze van alles leren dat hun vader hen zo snel mogelijk na terugkeer weer probeert af te leren) is er voor de blijdschap en de ontroering van moeder geen plaats. En al helemaal niet voor de angst en bezorgdheid die in haar opkomt als Taras kenbaar maakt dat hij met zijn beide zoons ten strijde zal trekken! Hij zit al veel te lang opgesloten in zijn 'barak'. Een echte man heeft geen huis nodig!

In het eerste deel zit nog weinig van de actie zoals Kozakken die graag zien. Het boek eindigt als Taras zich met zijn twee zonen aansluit bij een troep bivakkerende Kozakken, waar hij ze gaat klaarstomen voor het échte Kozakken-leven.
De scenaristen Morvan (Konvooi, Tschai, Helldorado) en Voulyze brengen eerder de innerlijke beweegredenen van de verschillende hoofdrolspelers in beeld en iets van hun voorgeschiedenis. En dat doen ze erg goed. Ik heb Nicolaj Gogol's boek – waar deze strip een bewerking van is – (nog) niet gelezen, dus ik kan niet beoordelen hoe de strip zich verhoudt tot het origineel, maar Boek 1 is interessant en veelbelovend. Ook de tekeningen van Kordey (Verborgen Geschiedenis, Empire, Kelten, Aan het front) zijn uitstekend. Hij heeft een losse stijl, die veel expressie toelaat en die toch past bij een historische setting.

In Boek 2 gaan de Kozakken – nadat de geestelijke leider op tamelijk ondemocratische wijze is vervanger door die eentje die beter naar Taras Bulba luistert – lekker los. Beetje plunderen, beetje brandschatten, wat verkrachten, onderweg een paar monniken villen, kortom al die dingen waar ik mijzelf niet echt toe in staat acht, maar die voor een Kozak de krenten in de pap vormen.
Te midden van al dit geweld komt er een bekende van Taras aangalopperen met een zegen van zijn vrouw. Niet voor hem, maar voor zijn zonen.
Blijkt dat Kozakken soms tóch sentimenteel kunnen zijn...

Deel 2 vind ik over de gehele linie wat minder boeiend dan deel 1, maar dat kan komen omdat vechtscènes niet echt mijn interesse hebben. Het lijkt wel of ook tekenaar Kordey er dit deel minder puf aan had. De tekeningen zijn een stuk vlakker. Het oogt als een haastklus en al moet zijn stijl het voor een deel hebben van vlotte penstreken, met name in de eerste helft van dit boek heeft hij zich er te gemakkelijk vanaf gemaakt. Jammer, maar misschien is ook hij meer een denker dan een slachter?
Ik ben benieuwd welke kant het in deel 3 op gaat.
Vooralsnog geef ik op mijn beurt Taras Bulba het voordeel van de twijfel...

(HH)