Recensie De zoon van Rembrandt
Robin

De enorme groei van het aantal jaarlijkse stripboeken zit 'm niet zozeer in de klassieke albums van 48 pagina's. Wat is toegenomen is het aantal harde kaften én het aantal boeken met een afwijkend formaat. Meestal op A5 formaat en niet gebonden aan een van te voren vastgesteld aantal pagina's heeft de graphic novel, ofwel de beeldroman, haar definitieve intrede in de stripwereld gemaakt. Uitgeverijen als Oog & Blik, Bezige Bij, Sherpa en Silvester brengen de één na de andere 'experimentele' strip op de markt. Helemaal goed wat mij betreft, er zitten vele pareltjes tussen. Uitgeverij Ballon – die we kennen van een aantal vrij onbetekenende kinderstrips – gaat vanaf nu mee in die trend.
Maar liefst vier boeken brengen ze deze maand uit onder de naam 'Blloan', een anagram van Ballon, met als motto 'you will be blloan away'.
Nou...
Zo uniek is het nou allemaal ook weer niet en of vier van dit soort strips tegelijk uitbrengen in een al overvoerde markt - die bovendien uit een zeer klein aantal liefhebbers van deze specifieke strips bestaat - wel zo'n slim plan is vraag ik me af. Elk potentiële klant zal er hooguit eentje van zijn gading uitzoeken, denk maar niet dat er veel mensen zó opgewonden raken van dit nieuw fonds dat ze ze alle vier (samen goed voor een dikke € 85,-) arresteren. Iets dat bij een gespreid uitgavebeleid wellicht wèl gelukt zou zijn...
Maar goed, genoeg over het beleid.
Eentje heb ik er meegenomen: De zoon van Rembrandt van de mij totaal onbekende Robin.
Het eerste wat opvalt is het lef van die Robin.
Wie een strip over 's Neerlands beste tekenaar Rembrandt tekent in een knullige en krasserige tekenstijl, die durft!
In een graphic novel hoeft zoiets echter geen bezwaar te zijn...

Achterin een biografie vind je vaak een kort chronologisch overzicht van het leven van de historische persoon. In 1641 werd-ie geboren; in 1642 overleed zijn moeder; in 1653 gaat z'n vader failliet. Dat soort beknopte informatie. Dat is het uitgangspunt van deze strip. Robin neemt een aantal ijkpunten uit het leven van Titus van Rijn (de zoon van Rembrandt) en verwerkt die tot een verhaal. Wat hij toevoegt zijn niet zozeer feiten, als wel de emoties.
Geertje, de vrouw die na de dood van Titus' moeder grotendeels voor zijn opvoeding zorg gedragen heeft, wordt er bijvoorbeeld door Rembrandt uitgegooid in 1649, dat weten we, maar wat doet dat met Titus? Dát weten we niet. Robin waarschijnlijk ook niet, maar hij vertelt het ons desondanks. Of het allemaal klopt is niet relevant. Dit is geen biografie. Dit is een persoonlijke strip, over een gewoon jongetje dat toevallig de zoon is van een beroemde, maar grillige, schilder.

Met De zoon van Rembrandt heeft Blloan een goede start gemaakt. Het is niet de beste graphic novel die ik ooit gelezen heb, maar de invalshoek is bijzonder genoeg om het tot een goed boek te bestempelen.
Kom ik nog even terug op de tekeningen, die je bij dit soort strips eigenlijk pas ná het lezen goed kunt beoordelen.
Zijn die tekeningen functioneel? Vullen ze het verhaal aan?
Ja.
Akkoord, het tekenwerk is naïef en knullig, maar Robin brengt de boodschap over. Alles wat er op moet staan, staat er op en juist door de schetsmatige illustraties vlíeg je door het boek heen.
Met name de emoties weet hij heel goed weer te geven, omdat helemaal niets in zijn tekeningen de aandacht daar van af leidt. En emoties, dat is waar het in dit boek allemaal om draait.
'Blloan away' ben ik nog niet, maar het begin is goed...!

(HH)