Recensie Jason Brice deel 1, 2 & 3
Jovanovic & Alcante

You can't judge a book by the cover, zong Bo Diddley in 1962: Volgens de schrijver van dit nummer - de geestelijke vader van de Chicago-blues Willie Dixon - kun je een boek niet beoordelen op de kaft.
Nou...
Nog zonder er ook maar in gebladerd te hebben voelde ik me meteen aangetrokken tot het eerste deel van de stripreeks Jason Brice. Op de voorkant treffen we Jason, peinzend aan, op z'n stoel in zijn bibliotheek. En wat voor een bibliotheek! Niet zomaar een verzameling boeken in een Lundia-kast – zoals bij mij thuis – maar een zorgvuldig opgebouwde collectie in speciaal daarvoor vervaardigde kasten en met de nodige groteske beelden om het geheel cachet te geven. De bibliotheek waar ik altijd al van droomde. Je ziet 't in één oogopslag: Jason is occultist.

In de jaren '20 van de vorige eeuw roept Theresa Pendergast de hulp in van journalist/detective Jason Brice. Ze heeft een landhuis gekocht en haar butler vindt in de kelders daarvan een curieus boekje: 'De moord op Theresa Pendergast'! Jason doet het aanvankelijk af als een grap, maar als een aantal voorspellingen uit het boek uitkomen gaat hij op zoek naar de auteur van het boekje, Morgan Fatoy. Die blijkt meer voorspellende boekjes geschreven te hebben, zoals 'The Titan', waarin een luxe passagiersschip zinkt na een aanvaring met een ijsberg. Het verscheen in 1902... tien jaar voor de Titanic verging! Fatoy zelf is onvindbaar...

Alcante (Interpol, Rani, Pandora's box) zet samen met Milan Jovanovic (De slang onder het ijs) een overtuigende thriller/detective-strip neer. De sfeer is helemaal raak. In Jason Brice smeden de auteurs Agatha Christie, Sherlock Holmes en Edgar Allan Poe aaneen zonder dat het ook maar één moment ouderwets aandoet.
Naast dit fijne sfeertje en het goed doortimmerde verhaal onderscheidt dit drieluik zich vooral door een aantal bijzonder onverwachte plotwendingen. Grote klasse!
Jason Brice is een strip die zowel een groot publiek zal aanspreken, als de veel kleinere groep fijnproevers.

Willie Dixon had een puntje. Op de voorkant kun je een boek niet goed beoordelen...
Jason Brice is nog véél beter dan de cover doet vermoeden en zal tot in lengte van dagen in mijn – armzalige – bibliotheekje mogen blijven staan.

(HH)