Recensie Matteo deel 1 & 2 HC
Jean-Pierre Gibrat

Achter elke sterke man staat een sterke vrouw, leerde ik vroeger op school. Wat ze daar mee bedoelden was dat de reden van de ambitie van veel mannen ligt in de indruk die ze er mee op vrouwen denken te maken. Veel van het haantjesgedrag dat ik om me heen op het schoolplein zag – en waar ik weinig tot niets van begreep – viel inderdaad alleen maar te verklaren uit deze stelling. Mannen die proberen vrouwen te imponeren; maar al te vaak is het een vruchteloos gebeuren. Ook in het geval van Matteo.
Matteo heeft feitelijk geluk. Als de Eerste Wereldoorlog uitbreekt en de jongens uit zijn dorp monter en opgewekt richting loopgraven vertrekken, blijft hij buiten schot. Hij is Spaans van geboorte, niet Frans. Bovendien is hij de zoon van een anarchist, en al is zijn vader verongelukt, zijn moeder zorgt er wel voor dat hij dàt niet vergeet.
Goed geregeld, zou je denken, maar Matteo denkt niet uitsluitend met zijn hoofd. Hij wil Juliette! Die ziet meer in Guillaume, rijk... én heldhaftig, want wél richting front vertrokken. In een ondoordachte poging Juliette voor zich te winnen meldt Matteo zich aan voor de strijd. In de loopgraven wacht hij tevergeefs op een brief van Juliette, die maar niet komt. Diep in zijn hart is hij niet eens verbaasd... Verbitterd is hij echter des te meer.

Het eerste deel van het tweeluik Matteo is een goed album. Het speelt zich af rond het uitbreken van de eerste grote wereldbrand. Iedere man die niet ten strijde trok was een lafaard en die oorlog, ach, die zouden ze wel even winnen. Nog vóór de kerst in Berlijn.
Ja ja...
In prachtige tekeningen toont Gibrat ons met name de onrust die in Matteo huist. Niet langer is het alleen Juliette die hem – zonder dat ze er weet van heeft – aanzet tot gevaarlijke beslissingen. Het verleden van zijn vader geeft hem het idee iets met zijn leven te moeten doen. Als hij thuiskomt van het front deserteert hij naar Spanje om vervolgens in het tweede deel op te duiken in Rusland, waar hij deelneemt aan de revolutie.
Het tweede deel van het verhaal is overduidelijk iets dat Gibrat van het hart moet, maar het is lang niet zo overtuigend als het eerste deel. Politiek was dit een bijzonder roerige periode en Gibrat voert bolsjewieken, socialisten en anarchisten ten tonele. Dat is bewonderenswaardig, maar doet het verhaal weinig goed...

Even leek het erop dat Gibrat – door opnieuw een jongeling op te voeren die de oorlog vanaf de zijlijn bekijkt – zijn meesterwerk Het Uitstel ging evenaren, maar, helaas...
Dat blijft toch echt zijn beste strip.

(HH)