Recensie Apache Junction  1 HC
Peter Nuyten

Wie een blik werpt op de voorkant van Apache Junction denkt meteen 'Blueberry!
Als je het boek doorbladert blijft dat zo. De pagina's ademen de sfeer die de topstrip van Giraud en Charlier zo kenmerkte. Blauwbloezen, Apachen, forten, verlaten ranches, canyons en uitgestrekte woestijnlandschappen. Eigenlijk is het één-op-één Blueberry.
Is dat erg?
Nou, de liefhebber van Blueberry zal zeggen van niet, maar ik ben iets kritischer. 'Beter goed gegapt dan slecht bedacht' is een waarheid als een koe, maar een kloon is niet altijd even goed als het origineel. Eerst eens kijken of Nuyten wat van het verhaal bakt...

Blauwbloes Roy Clinton is onderweg naar Fort Bowie met een belangrijk bericht, als hij de uitgebrande resten van een huifkar, een dood paard en een vermoorde blanke op zijn pad vindt. Als hij de ongelukkige begraven heeft wordt hij beschoten.
Apaches! Die maken hier de buurt onveilig sinds de Apache-leider Zwarte Wolf met een groep mannen uit het reservaat is ontsnapt.
Roy weet ze uit te schakelen, maar raakt gewond. Fort Bowie kan hij in deze toestand niet halen en hij sleept zich met enige moeite naar een afgelegen ranch, waar de 'weduwe' van de man die hij begraven heeft hem verzorgd. Als hij weer een beetje is opgeknapt blijkt dat er meer Apaches in de buurt zijn. De ranch is niet langer veilig voor Mrs. Bentley en haar 'kinderen' en Roy gaat proberen ze in veiligheid te brengen bij Apache Junction.
Maar waarom hebben de Apaches opeens belangstelling voor een arme weduwe en haar petieterige ranch?
Nuyten vertelt een boeiend verhaal, dat dieper steekt dan je op het eerste oog zou denken.
Daarmee borduurt hij voort op de door Charlier ingeslagen weg – Blueberry had altijd oog voor de Indiaanse kant van de zaak – maar niet zonder er een eigen draai aan te geven.
Als scenarist heeft Nuyten zijn zaakjes voor elkaar en al is Peter Nuyten geen Giraud; zijn tekeningen zijn prima.
Ik denk dat hij met Apache Junction een succesreeks in handen heeft.

(HH)