Recensie Drie Christussen HC
Mangin, Bajram & Neaud

 

Drie Christussen, ik weet niet hoe het u vergaat, maar dan moet ik meteen denken aan die Monty-Python sketch waarin Michelangelo bij de Paus geroepen wordt. In eerste instantie denkt de kunstenaar dat die moeilijk gaat doen over de kangoeroe die hij op Het laatste avondmaal geschilderd heeft, maar die is de Paus niet eens opgevallen. Wat hem wel is opgevallen is dat er 28 discipelen op het schilderij staan!
'Te veel?' vraagt Michelangelo voorzichtig. Er volgt een gepingel over het aantal discipelen, maar de paus houdt voet bij stuk: 12 en geen discipel meer.
De discipelen zitten de Paus dwars, maar wat hem nog meer steekt zijn de drie Christussen! Eén was zo kaal, vond de schilder. Bovendien werkt het artistiek gezien, want de dikke houdt de twee magere in balans...

 

De schilder weet net zou goed als de Paus en u en ik dat er maar één Christus was. Dat weten de tekenaar en schrijvers van Drie Christussen ook.
Het gaat in dit verhaal dan ook niet om drie messiassen, maar om drie zienswijzen.
Het verhaal van Luc de beeldhouwer – die in Lirey een opdracht heeft om een kruisbeeld te vervaardigen – wordt drie keer verteld, zij het met steeds een ander uitgangspunt.
In het eerste verhaal gaan de schrijvers er vanuit dat God bestaat. Er gebeurt een wonder.
In het tweede deel bestaat God niet en zijn de wonderlijke gebeurtenissen het werk van mensen die een voordeeltje ruiken.
In het slotverhaal is God radioactief. De wonderlijke verschijnselen zijn toe te schrijven aan een radioactieve meteoriet die in het dorpje neergekomen is.
Het draait allemaal om een lijkwade. Tussen de variaties door wordt de geschiedenis van de 'echte' lijkwade van Turijn uit de doeken gedaan.
De tekeningen van dit album – of eigenlijk schilderijtjes – zijn bijzonder mooi, echt de moeite waard.
Het verhaal is minder interessant. Er wordt uitgegaan van een boeiend gegeven, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ik drie keer min of meer hetzelfde verhaal heb zitten lezen...
De paus had gelijk: drie Christussen is teveel van het goede...

 

(HH)