Recensie Donkere kamer HC
Cyril Bonin

Cyril Bonin kennen we van de atmosferische detective-strip Fog. Met zijn nieuwste album Donkere kamer waagt hij zich nu zonder scenarist aan een solo-avontuur, ook weer een detective.
Uit het herenhuis van de familie Dambroise worden drie schilderijen gestolen. De economische waarde is gering, maar aangezien het familieportretten betreft, zijn de bewoners van het huis behoorlijk ondersteboven van deze vreemde inbraak. Wat moeten die inbrekers met drie totaal niet kostbare schilderwerken?
De extreem bijgelovige politie-inspecteur Alcide Leblanc neemt de zaak in handen. Als hij een spoor heeft sleept hij – met enige tegenzin – een heel koppeltje betrokkenen mee in zijn auto richting ontknoping. Niet alleen de dochter des huizes is van de partij, maar ook haar stille aanbidder, haar vrijgevochten tante en haar seniele grootvader. Wat die allemaal met de diefstal uit te staan hebben, dat moet u zelf maar lezen, maar ik kan wel verklappen dat het allemaal anders in elkaar steekt dan je op het eerste gezicht zou denken...
Aan het eind van zijn verhaal knoopt Bonin al die figuren – en daarmee de losse verhaallijntjes – vakkundig aan elkaar, en rondt daarmee zijn eerste scenario werkelijk keurig af.
Met Donkere kamer is Bonin er in geslaagd een luchtig detectiveverhaal te maken. Zijn typische tekeningen – die perfect bij de vroeg-20e eeuwse setting passen – zorgen voor een heel fijn sfeertje.
Gewoon een heel mooi boek, of eigenlijk twee, want het telt maar liefst 96 pagina's...

(HH)