Recensie Jeremiah 29 - Poesje is dood / 30 - Mister Fifty-fifty
Hermann

 

Hermann Huppen is één van onze meest productieve tekenaars. Al sinds hij in de jaren zestig als broekie begon levert hij gestaag zijn twee albums per jaar af, die hij tegenwoordig voor een groot deel zelf nog schrijft ook. Hij schijnt zes dagen per week en acht uur per dag te tekenen. Hoe houdt een mens het vol?
Door af en toe eens iets nieuws uit te proberen. Naast zijn langlopende series (Torens van Schemerwoude en Jeremiah) tekent Hermann tegenwoordig oneshots met de meest uiteenlopende thema's. Dit geeft hem de gelegenheid eens iets heel anders te tekenen dan zijn grote series hem toestaan. En hij experimenteert zo nu en dan eens met zijn tekenstijl. Zo stapte hij toen hij nog aan Comanche werkte voor het inkten van zijn pagina's over van penseel op pen, waardoor zijn lijnvoering totaal anders werd. Hoewel zijn vaardigheid met de penseel onmiskenbaar is wist hij met de pen nieuwe hoogten te bereiken als tekenaar. Mijn favoriete Hermann-periode brak aan, zeker in combinatie met de prachtige inkleuring van Fraymond.
Met Missie Vandisandi gooide Hermann opnieuw het roer om. Voortaan werd er helemaal niet meer geïnkt, hij kleurde zijn potloodtekeningen direct in. Soms met nogal matige resultaten, zoals in Sarajevo Tango, waarin het lijkt alsof hij een teveel aan felgroene en pimpelpaarse verf probeert weg te werken. Hermann's kleurgevoel is niet altijd even geweldig. Maar met een boek als Caatinga slaagt hij er daarentegen wonderwel in een prachtig kleurenspel op papier te zetten!
Een experiment kan nu eenmaal niet altijd slagen...
Het leek erop dat Hermann het inkten er voor altijd aan gegeven had, maar in de laatste Jeremiah (30- Mister Fifty fifty) is tot mijn grote verbazing de inktpot weer teruggekeerd op Hermann's tekentafel! Vergelijk Jeremiah deel 29 eens met deel 30; het verschil is immens. Zo zie ik Hermann toch het liefst, al laat hij zich her en der wel betrappen op wat haastwerk.

 

Ook qua verhalen wil het nog wel eens wisselen bij Hermann, al zijn z'n albums eigenlijk altijd de moeite van het lezen waard. Mister Fifty fifty is een middelmatig deel, – met veel jongensachtige dialogen waarin Jeremiah en Kurdy elkaar voortdurend de vliegen afvangen – en een wat zwabberend plot. Nee, dan deel 29 Poesje is dood, al is dat één van de meest stompzinnige titels die ooit aan een stripboek gegeven werd.
Jeremiah bezoekt zijn oude vlam Lena, die inmiddels getrouwd is en kinderen heeft. Jeremiah voelt zich er wat ongemakkelijk bij. Zijn eeuwige twijfel. Moet hij blijven rondzwerven en avonturen beleven, of is hij er toch aan toe zich eens te gaan settelen?
De manier waarop de immer cynische Hermann het huwelijkse leven neerzet zorgt ervoor dat uw brave en getrouwde recensent zich bijna gaat schamen voor zijn eigen burgerlijke bestaan...
En zo heeft elke Hermann-strip wel weer iets bijzonders en weet je nooit helemáál wat je verwachten kunt van deze veelzijdige tekenaar/schrijver.
Hermann moet gewoon vooral zo door gaan en lekker blijven experimenteren.
Volgende stap: Fraymond terugvragen voor de inkleuring?
Pretty pretty please?

 

 

(HH)

 

Onze recensent mag dan Hermann's terugkeer naar de inktpot een goed idee vinden, maar bent ú dat wel met hem eens?
Stem mee in onze Jeremiah poll...