Recensie Israel in 60 dagen HC
Sarah Glidden

De enige vrouwelijke striptekenaar uit de jaren zeventig en tachtig die me zo te binnen wil schieten is Claire Bretecher. Er zullen indertijd nog wel enkele andere tekenaars van het vrouwelijke geslacht actief zijn geweest, maar veel meer dan een handvol waren het er niet. Strips is dan ook een mannendingetje...
De laatste jaren heeft de emancipatie – zij het met forse vertraging – dan toch de stripwereld bereikt. In het mainstream stripgebeuren kom je nog bijna geen vrouwen tegen, maar in de alternatieve hoek dient zich de een na de andere striptekenares aan. En daar zitten grote talenten tussen, denk aan Persepolis van Marjane Satrapi.

Met Israel in 60 dagen maakt de Amerikaanse Sarah Glidden een strip die net zo politiek is als Persepolis, maar met een heel ander uitgangspunt.
Sarah's tekenstijl is heel anders (voor het tekenwerk hoef je het niet te kopen), maar beide verhalen gaan over de culturele achtergronden van de tekenaressen en alle vooroordelen die daar aan vast hangen. Bij Satrapi zijn dat vooral de vooroordelen die de Westerse wereld heeft ten aanzien van Iran, bij Glidden zijn het de vooroordelen die ze zélf heeft tegen de Israëlisch-Palestijnse kwestie.

Sarah maakt met de organisatie Birthright een rondreis door Israël. Een gratis reis voor jongeren van Joodse komaf van over de hele wereld. Wie cynisch is denkt meteen: propaganda. Immers, met een stel jonge leeftijdgenoten gratis op reis door zo'n prachtig land, dat neemt je natuurlijk in voor de Joods-Israëlische kant van 'de situatie', zoals Sarah 't Palestijnse probleem benoemt.
Als je er over nadenkt is Birthright een geniaal concept.
Sarah – alternatief en links geörienteerd – denkt hetzelfde en wilde aanvankelijk niets weten van de Birthright-reis. Als ze uiteindelijk tóch meegaat brengen de belevenissen tijdens haar reis haar beeld van 'de situatie' behoorlijk aan het wankelen. Ze wordt heen en weer geslingerd tussen pro en contra en ziet op den duur door de bomen het bos niet meer.
Als je Israel in 60 dagen vergelijkt met Onder Palestijnen van Joe Sacco – een andere strip over deze kwestie – dan is Glidden ondanks al haar kritiek erg mild. Je zou haar kunnen verwijten dat ze geen standpunt inneemt, maar wie weet in deze ingewikkelde situatie wél met zekerheid te vertellen hoe 't precies zit? Het is gemakkelijk om te zeggen dat er geen Joodse nederzettingen zouden moeten zijn op Palestijns grondgebied, maar ze stáán er nou eenmaal.
Glidden's rol – en dat weet ze heel goed – is die van de buitenstaander. Ze vertelt niet hoe het zit, maar wat het met haar dóet. En ze is niet bang zich daarbij kwetsbaar op te stellen.
Was dit reisverslag door een man verstript, dan had het er héél anders uitgezien...
En dat is toch ook een beetje de bedoeling van emancipatie, lijkt me.

(HH)