Recensie Aspis 1 - De dwerg met de ectoplasma's
Gloris & Lamontagne

Mooi getekend en mooi ingekleurd, dit boek. Hip, maar toch een geloofwaardige 19e eeuwse setting. Petje af voor Jacques Lamontagne, die we kennen van het al even fraaie Druiden.
Uit een reeks van cliche's weet schrijver Thierry Gloris een onderhoudend verhaal te brouwen. Aspis, detectives van het ongewone is Sherlock Holmes, het is Agatha Christie, het is Edgar Allen Poe, en dat alles met een snufje steampunk.

In De dwerg met de ectoplasma's wil Flora Venet zélf aan de slag als privé-detective, in plaats van als assistente van de grote speurder Auguste Dupin dienst te doen. Als Hugo Beyle zich meldt met een zaak en Dupin even afwezig is doet deze geëmancipeerde dame zich als Dupin's vennoot voor en neemt de zaak aan. Een alledaags klusje blijkt het allerminst te zijn. Er worden de nodige lijntjes uitgezet door de schrijver, die in een volgend deel verder uitgewerkt moeten gaan worden.
Dat wordt weer ongeduldig afwachten, na dit eerste deel dat bijzonder abrupt tot een einde komt.
Zelfs de melding 'einde' of 'wordt vervolgd' ontbreekt...

(HH)