Recensie Overlevenden 1 - Kwantumanomalieën
Leo

Met de series Aldebaran, Betelgeuze en Antares heeft Leo naam gemaakt als tekenaar/scenarist.
Zijn minimalistische tekeningen sluiten naadloos aan bij de sobere verhaalstijl. De verhalen verlopen soepel en natuurlijk maar het verrassende is dat ze tegelijkertijd heel boeiend zijn.
Het is een recht voor de raap sf-stijl zonder tijdverspringingen, wormgaten, anomalieën en dergelijke waar de meeste sciencefiction schrijvers zo dol op zijn. De bedrieglijk primitief ogende tekeningen passen daar perfect bij. Leo is een meester in zijn vak, die de lezer gelijk bij de hand neemt en moeiteloos meevoert in zijn door eenvoud betoverende wereld.
Volgden we in voorgaande series de belevenissen van Kim, in Overlevenden – Kwantumanomalieën hebben we een geheel nieuwe setting. Een groep mensen is onderweg van de aarde naar Aldebaran in de problemen gekomen. Dit beseffen ze pas als ze eenmaal ontwaakt uit hun kunstmatige slaap merken dat ze zich in de reddingssloep bevinden op een onbekende planeet.
De problemen zijn gelijk immens. Er is geen voedsel aan boord een iedereen rammelt van de honger. Een eerste verkenningstocht levert weinig op. De niet zo homogene groep valt al snel in twee delen uiteen als twee leden ontvoerd blijken te zijn en de eigenzinnige Mel en zijn twee kompanen weigeren steun te verlenen aan een reddingsactie. Met de weinige middelen (slechts een pistool) die ze hebben zet de rest van de groep de achtervolging in. Ze hebben mazzel als blijkt dat de groep inboorlingen die verantwoordelijk is voor de gevangenneming van hun lotgenoten zich te buiten gaan aan hallucinogene, verdovende vruchten. Als ze eenmaal in slaap gekukeld zijn is de bevrijding een koud kunstje. Eenmaal terug bij de sloep blijken de achterblijvers verdwenen. Gelukkig krijgen ze de volgende morgen hulp van vriendelijke vreemdelingen die hen van voedsel en wapens voorzien en een kaart die hen de weg moet wijzen naar de bewoonde wereld...

(FTH)