Recensie Celluloid HC
Dave McKean

Het maken van een tekstloze strip is lastig.
Het maken van een erotische strip is lastig.
De ultieme uitdaging is dus een erotische strip zonder tekst.
McKean werd bekend met de strip Black orchid, die hij samen met Sandman-bedenker Neil Gaiman maakte, later gevolgd door Ruis en Geweldadige gevallen (zie hier voor de Nederlandse uitgaven). Daarna legde hij zich meer en meer toe op het maken van fotocollages (onder andere voor de covers van The Sandman), die opvallen door hun schoonheid en de experimenteerdrift van hun maker.
De laatste tijd maakt Mckean weer strips, die echter geen van allen in het Nederlands vertaald werden (Pictures that tick, Cages).
Zijn jongste boek - nu bij Silvester in een 'vertaling' verschenen - Celluloid is een erotische, tekstloze grafische roman. Op de tekeningen en vooral de vormgeving valt niets, maar dan ook niets aan te merken, dat is tot in de puntjes verzorgd, zoals we van McKean gewend zijn. Om het boeiend te houden wisselt hij gedurende het boek een aantal keren van stijl. Het levert een bonte mix op van tekeningen, schilderingen, foto's en collages op. Grafisch heel interessant, hoor, maar of die tekeningen nou zo erotisch zijn? De ronde vormen die je zou associëren met erotiek zijn nou juist níet aanwezig in zijn hoekige tekenstijl. Hij doet een poging het allemaal – letterlijk – wat sappiger te maken met fotocollages van fruit, maar dat werkt eerder lachwekkend dan erotiserend.

Als de grens tussen pornografie en erotiek ligt in het al dan niet tonen van geslachtsdelen, is McKean zijn boekje te buiten gegaan. Dat geeft op zich niet, maar het maakt het boek er nog ongemakkelijker op. Als het bij erotiek gebleven was had de lezer zich misschien minder een voyeur gevoeld.
Al heeft erotiek niet echt een verhaal nodig, in dit boek heeft McKean toch te weinig te vertellen...
Een verhaal zonder tekst én zonder verhaal.
Wat blijft er dan nog over?

(HH)