Recensie Ondergronds
Mannaert & De Jaeger

In de crisisjaren dertig van de vorige eeuw gaat instrumentenbouwer Harold op zoek naar werk. Met meer geluk dan wijsheid weet hij een baantje te bemachtigen bij de T.A. Dorgan fabriek. Windmolens schilderen op pepermolens. Maar de zoon van de baas vindt zijn werk maar gepruts en Harold mag kolen gaan scheppen in de kelders. Hoe diep kun je zinken?
Nog veel dieper, zo blijkt.
In de grotten ònder de fabriek bevindt zich een verborgen woongemeenschap. Ze hebben zich teruggetrokken uit de maatschappij en redden zich prima. Harold sluit zich bij hen aan.
Het is essentieel dat hun aanwezigheid in de grotten geheim blijft, maar dat wordt lastig als de zoon van de baas ineens opduikt. Hij is op zoek naar de oermaterie. Het materiaal waar alle leven op aarde uit vervaardigd is...

Ondergronds had met groot gemak een vertaalde Amerikaanse underground (no pun intended) graphic novel kunnen zijn – niet in de laatste plaats door de situering – maar is van Belgische origine.
De tekeningen zijn los en in de stijl van de nieuwe Franse generatie striptekenaars als Sfar, Trondheim en Larcenet, al schiet Wauter Mannaert met dit debuut nog iets te kort om bij deze jongens aan te haken.
Het verhaal van Pierre de Jaeger is onderhoudend en verrassend.
Verwacht geen sociaal drama, maar een fantasierijk verhaal dat geïnspireerd lijkt op de oude filmindustrie van Hollywood.

(HH)