Recensie Ella Mahe - 2 Woestijnprinses HC
Charles & Carin

In deel twee van Ella Mahe – De Woestijnprinses reist Ella af naar Ismailia, waar ze historische documenten gaat restaureren. Tussen de manuscripten vindt ze een schetsboek met het levensverhaal van de Franse ingenieur Frederic Labadie, die werkzaam was bij de aanleg van het Suez kanaal. Diens 'dagboek' vormt – net als in het vorige deel dat van de archeoloog Henry Reilly – het leeuwendeel van dit album. Victor Sackville- en Lefranc-tekenaar Francis Carin neemt de tekeningen hiervan voor zijn rekening en dat doet hij aardig, zij het enigszins stijfjes.
Labadie werkt onder De Lessep aan het Suez kanaal. Het werk loopt vertraging op als de drempel van Chalouf opgeblazen moet worden. Elke poging wordt gesaboteerd door inheemse werknemers. Ondertussen ligt het hele project onder vuur omdat De Lessep gebruik zou maken van dwangarbeid om zijn droom te verwezenlijken... De Westerse pers komt erop af als vliegen op stroop.
Het zal de lezer niet verbazen dat ook in het manuscript van Labadie een mummie voorkomt met twee van kleur verschillende ogen. Waar betreft de relatie tussen deze mummie en de ogen van Ella Mahe worden we in dit deel niets wijzer, maar we hebben nog twee delen te gaan.

Deel twee is lang niet zo boeiend als het eerste deel. Dat komt deels doordat Toetankhamon nou eenmaal méér tot de verbeelding spreekt dan het Suez-kanaal, maar ook het feit dat we op de hoogte gebracht worden van Labadie's totaal oninteressante liefdesleven helpt niet echt...

(HH)