Recensie Oude tijden 1 - Geen kus van de koning HC
Joann Sfar

Dat de strips van Sfar vol vreemde snuiters zitten wisten we al uit eerder werk als Professor Bell, Grote - en Kleine Vampier en De Kat van de rabbijn. Oude tijden – Geen kus van de koning vormt daarop geen uitzondering. Een tovenaarsleerling die niet gehinderd door enig talent op een queeste gaat, een tovenaar die in zijn sas is als hij prachtig vertelde leugens kan opdissen, een eeuwenoude slang die tevens fungeert als het beste slagwapen ooit en een koning die weigert een betoverd vosje te kussen. En dat is nog maar het topje van de ijsberg.

Door zijn typische, krasserige tekenstijl is Sfar's werk zeer herkenbaar, maar vermoedelijk voor een groot aantal stripliefhebbers onverteerbaar. Sfar trekt zich weinig aan van de regels die gelden voor het maken van 'mooie' tekeningen. Hij krast en streept en negeert het perspectief even gemakkelijk als de verhoudingen. En waarom ook niet? Hij vertelt geen historische verhalen; hij maakt sprookjes. Of nou ja, sprookjes... Dat klinkt dan meteen weer zo kinderlijk. Sfar's verhalen zitten vol filosofische overwegingen en zijn – ondanks een zekere kinderlijke logica – zeker bedoeld voor volwassenen. Alles wat je dacht te weten over de sprookjesfiguren die hij opvoert blijkt toch net even anders in elkaar te zitten. Wat meer is: Sfar kan vertellen en zijn dialogen fladderen tussen straattaal en poëzie heen en weer alsof dat de gewoonste zaak van de wereld is.

Of Oude tijden – Geen kus van de koning een eerste deel van een reeks is wordt niet duidelijk. Sfar lijkt nog lang niet uitverteld en als het bij dit ene deel blijft, zou ik dat licht onbevredigend vinden. Oude tijden is daarvoor nog te onaf.
Sfar's werk is fris en spontaan. Niet in de laatste plaats dóór die snelle tekeningen, die hem in staat stellen om verschrikkelijk veel albums af te leveren (slechts een klein gedeelte daarvan is in het Nederlands vertaald).
Véél albums is goed nieuws voor diegenen onder ons die wèl van zijn tekenwerk genieten.

(HH)