Recensie De oorlog van Alan 2 HC
Emmanuel Guibert

Stripauteur Emmanuel Guibert (De fotograaf, Zwarte olijven) ontmoet in 1994 bij toeval de Amerikaanse WOII veteraan Alan Cope, als hij hem naar de weg vraagt. De twee raken – ondanks een fors leeftijdsverschil van 40 jaren – bevriend. Als Alan Emmanuel begint te vertellen over zijn oorlogservaringen beseft deze al gauw dat hij hier een goed onderwerp voor een strip in handen heeft.
In drie delen vertelt en tekent Guibert Alan's levensverhaal.
Geen heldendaden en John Wayne-achtige toestanden in deze strip. De oorlog van Alan is een nuchter verslag van een jonge man die in een bijzondere situatie verzeilt raakt en daar het beste van maakt.

In deel 2 komt Alan na zijn opleiding aan in Frankrijk op zijn 20e verjaardag. Het is februari 1945 en de oorlog loopt op z'n einde. Nergens Duitsers te zien en dat is maar goed ook, want de wapens en voertuigen van de Amerikanen zijn zoekgeraakt! Na een vertraging van twee maand duiken ze op en vertrekt Alan's peloton richting Duitsland. Van gevechtshandelingen is nauwelijks sprake meer, want inmiddels is het april 1945.
Heldhaftig is De oorlog van Alan niet.
Boeiend, ontroerend en intelligent wel.
Prachtige strip met een heldere, heel eigen tekenstijl op papier gezet.

(HH)