Recensie Blake en Mortimer 20 - De vloek van de dertig zilverlingen deel 2
Aubin & Van Hamme

Het Blake & Mortimer tweeluik De vloek van de dertig zilverlingen – waar deze week het tweede deel van verscheen – kent een moeizame ontstaansgeschiedenis.
Terwijl Andre Juillard maar dóór tekent op scenario van Yves Sente hield Ted Benoit het na twee albums Blake & Mortimer voor gezien. Te druk. Scenarist Jean Van Hamme moest op zoek naar een andere tekenaar. Op advies van Sente koos hij Rene Sterne, bekend van de strip Adler. Sterne zou niet mijn eerste keuze zijn geweest om de helden van wijlen Edgar P. Jacobs aan toe te vertrouwen, want zijn tekeningen zijn wat schetsmatiger en karikaturaler dan we bij Francis Blake en Philip Mortimer gewend zijn. Het is wel te zien dat Sterne erg zijn best doet, maar met name als hij vrouwen tekent valt hij een beetje door de mand. Niet zo verwonderlijk, want waar moest Sterne de kunst afkijken? Vrouwen komen in het oorspronkelijke oeuvre van Jacobs nauwelijks voor...
Een flink eind op weg in het eerste deel komt Sterne in 2006 plots te overlijden. Zijn weduwe Chantal de Spiegeleer – een striptekenares – besluit de fakkel van haar man zaliger over te nemen en de strip te voltooien. Dapper en begrijpelijk, maar haar tekeningen sluiten nog minder aan bij die van Jacobs en daardoor stelt deel 1 van De vloek van de dertig zilverlingen wat teleur. Voor deel 2 zoekt Van Hamme zijn toevlucht bij de in de stripwereld volslagen onbekende tekenaar Antoine Aubin. Enige tijd geleden zag ik een korte strip van deze in animatie geschoolde tekenaar op het internet en hield mijn hart vast. (zie hier)
Niet nodig, want Aubin slaagt er in een bijzonder authentieke Blake & Mortimer op papier te zetten. Geheel des Jacobs en toch niet ouderwets. Van de doden niets dan goeds, maar ik vind zijn tekeningen stukken beter dan die van Sterne...
Het is te hopen dat het Aubin ook goed bevallen is, zodat we in de toekomst méér Blake & Mortimer verhalen van zijn hand mogen verwachten.

Het verhaal heeft veel vaart en is goed verteld, al zijn er kanttekeningen te plaatsen.
Opvallend is de dosis geluk die zowel helden als schurken in dit verhaal toebedeeld krijgen door de auteur. Keer op keer kruipen ze door het oog van de naald en telkens brengen ze het er zonder kleerscheuren vanaf. Ergens in deel 2 komt de rivier de Styx ter sprake. De Griekse strijder Achilles dankte zijn onaantastbaarheid aan het feit dat zijn moeder hem als kind in de Styx ondergedompeld had (zijn hiel, waar ze hem bij de onderdompeling vast hield, werd later zijn ondergang).
Wie dit verhaal leest krijgt de indruk dat ook de moeders van Philip & Francis destijds met hun baby's even bij die rivier zijn langsgegaan... Evenals die van de schurk, die aan het eind van het verhaal ten onder lijkt te gaan.
Blake & Mortimer-kenners weten wel beter. Die weten trouwens ook zonder dat ik hier verklap wel met welke schurk Blake & Mortimer het in deze albums aan de stok krijgen...
Ondanks een zekere (misschien niet te vermijden) voorspelbaarheid is dit toch weer een mooi Blake & Mortimer avontuur geworden, met een vertrouwde archeologische inslag.
En – ook vertrouwd – nog altijd niet voor ongeduldige lezertjes.
Er valt weer een boel te lezen.
Met een boek van Blake & Mortimer ben je een hele poos onder de pannen...

(HH)