Recensie De oorlog van de Sambers - Hugo & Iris 1 HC
Yslaire, Bastide & Mezil

 

Yslaire´s Samber is één van die klassieke strips die mee hebben geholpen om het medium volwassen te maken. Toen het eerste deel in 1986 verscheen hadden we zoiets eigenlijk nog nooit gezien. Niet in stripvorm in elk geval.
Na Samber hield Yslaire zich bezig met strips als XXe Ciel.com en De hemel boven Brussel, waarbij zijn tekenstijl steeds losser werd en zelfs op die van Bilal ging lijken. Best goede strips, al werden de verhalen wat vaag.
In totaal tekende Yslaire vijf delen van Samber en als we de aankondigingen mogen geloven moeten daar in ieder geval nog zeven delen bij komen. Daarnaast schrijft hij nu een aantal reeksen onder de titel De oorlogen van de Sambers die door andere tekenaars getekend worden. Hiermee wil Yslaire de stamboom van Bernard Samber uitdiepen.
De eerste – inmiddels voltooide – cyclus is die van de tweede generatie en gaat over Hugo, de vader van Bernard. Hugo moet trouwen om een schandaal te vermijden, maar vooral ook om de familie Samber er financieel weer bovenop te helpen. Zijn schoonvader doet hem als bruidsschat een mijn cadeau. De mijn is weinig winstgevend en Hugo is van plan 'm direct weer van de hand te doen. Tijdens zijn eerste – en naar zijn stellige overtuiging laatste – bezoek stort er een mijngang in en wordt Hugo geraakt door het leven van de arbeiders die hij onder het puin vandaan probeert te redden. Zeer tegen de wens van zijn familie besluit hij de mijn aan te houden. De vondst van een prehistorische begraafplaats in de mijn maakt hem alleen maar vastbeslotener.
Ondertussen is Sambers' vrouw bevallen van een dochter, maar de liefde die tussen Hugo en zijn vrouw moest opbloeien blijft uit. Samber vlucht in zijn werk. Hij is iets op het spoor en werkt aan een boek dat hij 'De oorlog der ogen' noemt. Het is een onzintheorie over een apart ras mensachtigen die rode ogen hadden. Het past echter goed in het tijdsbeeld, want in het midden van de 19e eeuw wist men nog niet wat men nu weet over de oorsprong van de mens en werd de ene theorie na de andere opgeworpen.
De rode draad die deze trilogie met de oorspronkelijke Samber serie verbindt is dat de mannen van het geslacht Samber stuk voor stuk vallen voor de bloedrode ogen van gevaarlijke vrouwen.
De tekeningen van Bastide en Mezil zijn zeer geslaagd en doen – hoewel toch iets anders – niet onder voor die van Yslaire zelf. Belangrijker nog is dat ze er in geslaagd zijn om dezelfde sfeer op te roepen die de eerste Samber-reeks zo bijzonder maakte.
Ten tijde van dit schrijven is het eerste deel van de tweede cyclus net verschenen. Hierin staan de eerstegraads voorouders centraal, met name de overgrootmoeder en bet-overgrootmoeder van Bernard. Wie tussen de regeltjes doorleest hoopt dat er ook een cyclus gaat verschijnen over de nog overgeslagen tussenliggende generatie: Bernards grootvader Maxime-Augustin. Zo te lezen een smeerlap eerste klas.
De Oorlog van de Sambers
zou nog wel eens héél interessant kunnen worden; smerige familiegeheimpjes zijn er te over...

 

(HH)