Recensie Blacksad 4 - De hel, de stilte
Canales & Guarnido

 

Wie neemt er nu een strip met dieren in de hoofdrol serieus? Of het nu eenden met matrozenpakjes zijn of beren met ruitjasjes; aangeklede dieren horen thuis in de kinderkamer.
Een fout vooroordeel volgens bioloog Midas Dekkers, die door heeft dat bijvoorbeeld de fabels van de la Fontaine niet echt gaan over dieren, maar over mensen. Waarom dan tóch dieren gebruiken? Omdat je dan minder uit hoeft te leggen over de karakters van de hoofdrolspelers. Een ezel is immers dom, een leeuw dapper en een hyena vals. Dat weet een kind!
De strip Blacksad leed aanvankelijk nogal aan het hierboven aangehaalde vooroordeel. Inmiddels kunnen we zeggen dat de striplezer zich eroverheen heeft gezet: Blacksad is één van de populairste stripseries van het moment. Terecht, de auteurs vertellen een detective-verhaal met de immer goed geklede kat Blacksad als spil. Daarbij schuwen ze zware onderwerpen als het nazisme en de rassenhaat niet. De onschuldig ogende diertjes zijn lang niet allemaal even braaf. De wereld waarin Inspecteur Canardo vertoeft mag dan schimmig zijn, die van Blacksad is nog duisterder.
Deel vier van de reeks De hel, de stilte is wat lichter van toon, iets dat ook in de tekeningen van Guarnido terug is te vinden. Er is – letterlijk – meer licht. Het verhaal over de zoekgeraakte jazzmuzikant Sebastian Little Hand Fletcher en de uitgeteerde bandleider Faust Lachapelle mag er dan minder zwaar inhakken als de eerdere delen, het album staat evengoed bol van de oplichterij, voodoo, drugs en smerige spelletjes...
Deel 4 is niet zo sterk als de twee topdelen uit de reeks, 2 en 3, maar dat is muggenziften.
En wie de serie nog niet kent en denkt: 'dieren in strips, toch wat kinderachtig.'
Fout!
Midas Dekkers heeft gelijk...

 

(HH)