Recensie Het teken van de maan HC
Munuera & Bonert

Het teken van de maan is een stemmig, enigszins triest, sprookje.
De verhoudingen in het dorp Aldea tekenen zich onder de kinderen al duidelijk af.
Rufo is een echte bully. Hij speelt de baas over alle kinderen. Spriet is de enige die tegensputtert, met name als Rufo teveel interesse toont in Artemis, het meisje dat droomt van de maan.
Jaren later als alle kinderen volwassen zijn is er wat betreft de onderlinge verhoudingen weinig veranderd. Rufo is de wrede heerser over het dorp, Spriet de enige die zijn onafhankelijkheid heeft weten te bewaren.

Je lot is onvermijdelijk, is de naargeestige boodschap die uit dit verhaal opwalmt.
Veel verdriet in dit boek, maar ook een beetje hoop.
De tekeningen van Munuera (Robbedoes & Kwabbernoot, Konvooi – De jeugdjaren van Navis) vond ik altijd iets te soepel. Een soort kruising tussen Franquin en manga. In het begin van dit boek is dat element nog duidelijk aanwezig, maar je ziet hem in het verhaal groeien en zijn draai vinden. Uiteindelijk levert hij prachtig tekenwerk dat naadloos aansluit bij het indrukwekkende verhaal dat hij en Bonet te vertellen hebben.

(HH)