Recensie Edgar Poe 03 - De rode dood
Thoudard & seiter

Dr Ponnonner is een notoire zatlap met mysterieuze achtergronden. Hij heeft een patiënt - de godfather van de meest duistere wijk van Chicago - in behandeling. Deze Prospero lijdt aan een geheimzinnige ziekte waar de dokter tijd voor nodig heeft om een adequate behandeling op te stellen.
Hij laat graaf Allamistakeo een oud-Egyptische magnetiseur/hypnotiseur de patiënt in trance brengen en zet daarmee de ziekte stil, zodat hij tijd krijgt de juiste behandelmethode samen te stellen. Maar de graaf is spoorloos verdwenen, hetgeen de dokter met het probleem opzadelt hoe zijn patiënt weer zonder ongelukken uit trance te krijgen. De naaste medewerkers van Prospero worden steeds ongeduldiger en wantrouwiger over het getreuzel van de arts. Ponnonner staat ook bekend als gewelddadig. Wanneer zijn vrouw, van wier kapitaal hij leeft, hem dreigt te verlaten, vermoord hij haar en verbergt het lijk achter een gemetselde muur in zijn kelder.
De politie die al langer argwaan tegen de geneesheer koestert komt gelijk na de eerste signalen over de vermissing van Margaret Ponnonner in actie.
De rode dood is een goed griezelverhaal en aardig verteld maar de tekeningen in veel groen/rode tinten met grove lijnen roepen eerder de sfeer op van slecht verzorgd aquarium vol algen dan dat ze het decor zijn van een horror story. De beste Poe verstrippingen zijn nog steeds die van de tekenaars van het blad Macabre. Prachtige grafische juweeltjes in een mooi somber zwart/wit.

(FTH)