Recensie Aria 32 - De nieuwe duivel
Michel Weyland

Aria is op zoek naar haar zoon Sacham die plotseling is verdwenen. Ze verneemt dat hij gezocht wordt omdat hij een vreselijke ziekte in zich draagt. Men wil hem vermoorden. Bij toeval ontdekt ze haar zoon wiens lichaam bedekt is met keiharde schubben. Haar aanwezigheid heeft een genezende werking op hem. Zij weet zijn nachtelijke aanvallen van waanzin te beheersen. Sacham wordt beter maar Mantega in wiens rechtsgebied zij zich bevinden heeft met een stel soldaten/beulen de jacht op hem geopend. Hij wil de jongen koste wat kost te pakken krijgen. Een persoonlijke vete ligt ten grondslag aan dat fanatisme. Maar om Aria te verslaan moet je van goede huize komen. Dat weten we onderhand wel. Eigenlijk weten we het meeste wel van Aria. De verhalen beginnen zich te herhalen en het tekenwerk wordt eerder slechter dan beter. Daarbij valt op dat Weyland er maar niet in slaagt zijn gezichten een karakter te geven omdat de ogen allemaal identiek zijn. Een soort witte visse-ogen en dat gaat meer en meer storen.

(FTH)