Recensie Dodenwake HC
Muller & Lereculey

Film ligt dichter bij strip dan welk ander medium ook. Dat bewees de verfilming van Sin City, die een 1-op-1 omzetting van Frank Millers beruchte strip was. Andersom kan ook: met Durango verstripte Yves Swolfs de spaghettiwestern, net als hij dat later in Prins van de nacht deed met de klassieke vampierenfilms. Swolfs verstripte niet letterlijk films, maar vertaalde het genre naar de 9de kunst.
Iets soortgelijks heeft Lereculey – bekend als de tekenaar van Arthur – nu ook gedaan.
Dodenwake leest zoals een klassieke horrorfilm van Hammer kijkt. Het is grotesk, romantisch op een duistere manier, en loopt uit op een strijd tussen het goede en het kwade. Meer sfeer dan angst en aan een uitleg achteraf doen ze ook in Dodenwake niet. Zodra de strijd gestreden is rolt de aftiteling over het scherm. Het mooie aan Dodenwake is dat het de bekende valkuilen van de horror vermijdt door een nieuwe setting en doordat de auteurs met frisse ideeën op de proppen komen. Het kwaad kent allerlei vormen, maar in dit boek zag ik voor het eerst dat het houdt van... paardjerijden!

Het verhaal van Dodenwake lijkt geïnspireerd op een volkslegende of saga (daarmee zou een link kunnen zijn met Lereculey's werk voor Arthur), maar kan voor hetzelfde geld verzonnen zijn. De wat angstige leerling filosoof Thomas Brutus wordt door een stel kozakken opgehaald om de dochter van een welgestelde Russische heer op haar doodsbed bij te staan. Ze heeft speciaal om hem gevraagd, maar Thomas heeft nog nooit van haar gehoord. Bovendien heeft hij niet veel trek in de opdracht. Thomas wordt echter niets gevraagd en hij gaat met behoorlijke tegenzin op pad. Al zijn ontsnappingspogingen zijn vruchteloos en hij wordt netjes bij de opdrachtgever afgeleverd. Diens dochter is tegen die tijd helaas al overleden.
Toch komt Thomas aanwezigheid goed van pas, want hij nu kan hij mooi de verplichte drie dagen bidden voor haar zieleheil.
God weet dat 't ze hard nodig heeft...

(HH)