Recensie Blast 1 - Vette bast HC
Manu Larcenet

De hoofdpersoon van Blast. Polza Mancini, is een bijzonder onaangename man. Eigenwijs, moddervet, zelfingenomen en volkomen van het padje gelopen. Polza zit in voorlopige hechtenis, niet vanwege zijn nare karakter, maar omdat hij er van verdacht wordt zijn vriendin in coma geslagen te hebben. Je ziet aan de gezichten van de twee rechercheurs die hem moeten verhoren wat ze denken: 'Dat hebben wij weer!'
Hun 'enthousiasme' wordt er niet groter op als ze er getuige van zijn hoe Polza zich op onsmakelijke wijze volpropt met 'Funky' chocoladerepen, zijn voornaamste voedselbron.
Tot overmaat van ramp dringt hun chef er op aan dat ze Mancini niet te hard aan zullen pakken, want dan zal die dichtklappen en is de kans op een bekentenis verkeken. Met duidelijke tegenzin laten ze hem dus praten en het verhaal dat hij vertelt is... raar.
Nadat Mancini zijn stervende vader in het ziekenhuis bezocht heeft raakt hij zo in de war dat hij vlucht. Hij zet het op een zwerven voorzien van enige flessen sterke drank en een tas vol chocoladerepen. Met zijn medemensen wil hij niets meer te maken hebben. Tijdens zijn eerste nacht buiten ervaart hij de blast, een zelfbenoemde geestverruimende ervaring. Vanaf dat moment wil Ponza nog maar één ding: de blast opnieuw ervaren.
De zwerftocht die volgt voert hem naar de Republiek der armoedzaaiers, het gekkenhuis en – zowaar – naar een tweede blast.

Manu Larcenet neemt de tijd om het verhaal van Polza te vertellen en hoewel hij hier en daar een tipje van de sluier oplicht worden we in dit eerste deel nog niet zo heel veel wijzer. Polza is een complexe man, zoveel is duidelijk. Maar Larcenet vertelt en tekent boeiend.
Na de geweldige reeks De dagelijkse worsteling is hij een ander, meer duister, pad ingeslagen en dat valt toe te juichen. Het karikaturale is zo goed als verdwenen en met zijn landschappen en natuurtekeningen zet hij de toon.
Met Blast lijkt Larcenet zichzelf opnieuw uitgevonden te hebben als illustrator, zoals maar weinig tekenaars dat kunnen.
Ondanks de verschillen is Larcenet's thema hetzelfde gebleven en met veel mededogen neemt hij ook in dit boek het menselijk tekort onder de loep.
Prachtig!

(HH)