Recensie Het maagdenbos deel 1 t/m 3
door Beatrice Tillier & Jean Dufaux

Vandaag heb ik – zonder ook maar één keer met mijn ogen geknipperd te hebben van verbazing – twéé keer een mens met een wolf zien paren!
Liefhebber van sex met dieren, Hansje?
Nou nee. Bestialiteiten zijn aan mij niet besteed, maar zowel in Vorstenbloed (zie recensie) als in Het maagdenbos komt een liefdesscène tussen vacht en huid voor.
Waarom shockeert zoiets niet?
Waarom valt het me zelfs nauwelijks op?
Strips doen rare dingen met je en als de verteller de teugels goed in handen heeft kan alles.
Jean Dufaux is zo'n meesterverteller die je de meest vreemde dingen kan doen geloven.

In Het maagdenbos is er een felle strijd gaande tussen dier en mens. Om er een eind aan te maken wordt er een verbond gesloten. Aube (mens) gaat trouwen met Vuurwolf (wolf).Tenminste, dat was de bedoeling.
Aube kan de gedachte het bed te moeten delen met een beest niet verdragen en vermoordt samen met haar broer de wolf.
Een bloedige oorlog tussen de hogere dieren en de mensen is het gevolg.
Aube vlucht naar Het maagdenbos, de plek waar alle onbestemde wezens die niet tot de mensen en de hogere- of lagere dieren behoren een toevluchtsoord hebben gevonden.
In het bos huizen deze keer niet de wílde dieren, maar de fabeldieren. Wie er ook huist is heer Clam de wolvendoder. Hij wordt door de mensen gevraagd hen te hulp te schieten.
De wolven zien ondertussen ook het uitzichtloze van de strijd in en proberen de broer van Vuurwolf zover te krijgen zich in de strijd te mengen. Grijswolf voelt daar weinig voor. Zijn huwelijk met een vós (een lagere diersoort) werd hem immers door de wolvengemeenschap én door zijn vader niet in dank afgenomen...

Het maagdenbos is een geslaagd sprookje voor volwassenen dat zoals het goede sprookjes betaamt verwijst naar de werkelijkheid, een les herbergt en de controverse niet uit de weg gaat.
De tekeningen van Beatrice Tillier hebben de juiste dosis sprookjesachtigheid zonder zoet te worden.
Ook tekentechnisch gezien is het een hele prestatie dieren en mensen als gelijkwaardigen op te voeren in een realistische strip...
Het eerste deel is het verrassendst, maar Dufaux en Tillier houden het met gemak drie delen lang interessant en overtuigend.
Zelfs in de bedscène...

(HH)