protestactie nog eens dunnetjes overdoen, zij het op een iets andere manier. Niet alleen speelt dit verhaal zich af in een Brusselse Hilton-vestiging, ook hangt er om Fadya's middel een gordel vol explosieven die ieder moment to ontploffing gebracht kan worden via haar mobieltje.
Exit 'give peace a chance'...

Gebruikmakend van de videobeelden die tijdens de Amerikaanse inval in Irak in 2003 de hele wereld overgingen zet Yslaire een beklemmend verhaal neer vol oorlog, onbegrip en rassenhaat. Maar er is ook liefde. Fadya en Erwin zijn de nieuwe Romeo en Julia, al stribbelt Julia aanvankelijk tegen. Tijdens de vrijpartij – die trouwens ongewoon expliciet in beeld wordt gebracht – verliest ze niet alleen haar maagdelijkheid, maar ook haar overtuiging, en dat is voor een zelfmoordenares lastig.
Maar is dit allemaal wel ècht zo? Als lezer kom je steeds meer aan het twijfelen. Sommige stukken van het verhaal kloppen gewoon niet! Ten eerste is er die rare Erwin, die meteen aan het begin van het verhaal al doodgeschoten wordt in 1943! In 2003 duikt-ie doodleuk, niets verouderd, weer op. Of is dat niet dezelfde man? Maar hoe komt hij dan aan dat litteken van die schotwond op zijn voorhoofd?
En hoe kan het dat hij in het bezit is van een paspoort uit een staat die al héél lang niet meer bestaat?
En wat heeft die zwartgeblakerde plek op het plaveisel van Brussel te betekenen?

Op al die vragen geeft de auteur geen kant en klaar antwoord, maar wie goed luistert naar 'Image' van John Lennon begrijpt misschien wat Yslaire met dit boeiende verhaal heeft willen zeggen...

(HH)