Recensie De werelden van Thorgal - De jonge jaren 2: Het oog van Odin
door Roman Surzhenko & Yann

De auteurs van de reeks Thorgal hebben het geluk inspiratie te kunnen putten uit vele bronnen.
Thorgal is een avonturen-reeks, maar ook een fantasy-reeks, een science-fiction-reeks en een mythologische reeks.
Misschien dat de serie daardoor na al die jaren – en meer dan veertig delen – nog steeds weet te verrassen en boeien.

De jonge jaren spinoff is in meerdere opzichten een terugkeer naar het begin van de reeks: Niet alleen zijn Thorgal en Aaricia hier nog jong, maar ook het verhaal dat Yann vertelt doet denken aan de oudste delen van de Thorgal-saga, want ze zijn lekker mythologisch van aard.
De nog wat onhandige en onvolgroeide Thorgal loopt in deze nevenreeks regelmatig de Noorse goden voor de voeten en trapt daarbij ook wel eens per ongeluk op een teentje teveel.

In het tweede deel Het oog van Odin wordt hij er op uitgestuurd om het oog te bemachtigen dat Odin opofferde om scherp en zeer ver te kunnen zien. Opdrachtgeefster is Frigg – de vrouw van Odin – die de aanblik van die lege oogkas van haar eega niet langer verdragen kan.
Waarom bemoeit Thorgal zich met dit soort bovennatuurlijke zaken? Om de gezusters Minkelsohn te bevrijden die door de goden in walvissen veranderd zijn en het gevaar lopen opgegeten te worden door Thorgal's hongerige dorpsgenoten...
Klinkt vaag?
Geloof mij; al deze mythologische motieven zijn in goede handen bij de bekwame scenarist Yann.
De tekeningen van Roman Surzhenko zijn sierlijk en fraai en doen ook al denken aan vroeger.
Zijn stijl lijkt op die van Rosinski ten tijde van de oudere Thorgal-delen.

Ondanks de vele overeenkomsten met de moederreeks hebben Yann en Surzhenko De jonge jaren van Thorgal wel degelijk een geheel eigen smoel gegeven.
Niet te dicht bij het origineel, er ook niet met de haren bijgesleept, maar precies goed.
Knap werk.
Dat ze nog maar jaren voort mogen gaan op de ingeslagen weg!

(HH)