Recensie Uit de archieven van Willy Vandersteen
deel 1 t/m 5 HC

Het mooiste dat stripuitgeverij Standaard ooit op de markt bracht is de klassieke reeks van Suske & Wiske. Ik ben niet zo'n Suske & Wiske-fan (en al helemaal geen Standaard-liefhebber), maar deze reeks van 74 albums – waarin alle oude Vandersteen-verhalen in hun oorspronkelijke vorm opgenomen zijn – is een mooi staaltje striphistorie. Een definitief antwoord op de eeuwige vraag: Waarom begint de reeks bij nummer 67?
Die opmerking werpt meteen de volgende vraag op: De eerste 66 delen Suske & Wiske beslaan ineens 74 delen? Ja. De Blauwe reeks was vroeger een aparte reeks. Met deze acht delen erbij kom je op een totaal van 74 albums. Die acht Blauwe reeks-delen zijn overigens het állerbeste dat Suske & Wiske te bieden heeft.
De rode klassieke reeks is allang uitverkocht, maar de Blauwe reeks is onlangs herdrukt door Adhemar, die nu komt met het logische vervolg op de Klassieke reeks: Uit de archieven van Willy Vandersteen.
In deze reeks zullen alle opzichzelfstaande realistische verhalen die Willy Vandersteen in zijn beginjaren maakte worden opgenomen. Een deel van deze verhalen werden in de '80-er jaren al door Ciso uitgebracht, echter nooit compleet, in tijdschrift-achtige uitgaven en in zwart-wit. Uitgeverij Adhemar pakt het ambitieuzer aan, de verhalen verschijnen in kleur en in de klassieke uitvoering: fraaie harde kaftjes met een linnen rugje.
Het materiaal stamt uit de begintijd van Suske & Wiske, toen Vandersteen er naast zijn succesreeks nog allerlei andere klussen bij aan nam.
Vandersteen was als verteller altijd al beter dan als tekenaar. Hij doet qua tekeningen niet veel meer moeite dan strikt noodzakelijk is om de boodschap over te brengen. Dat realistisch tekenen toch wel even wat anders is dan karikaturaal, valt duidelijk te zien aan Vandersteens eerste realistische verhalen. Aan Ridder Gloriant bijvoorbeeld. Het houdt niet over... Dat vond Vandersteen zelf blijkbaar ook, want hij heeft – in een later stadium Ridder Gloriant een tweede kans gegeven.
Gaandeweg wordt het tekenwerk beter en in De zwarte luipaard en De blauwe kreeft lijkt hij zowaar iets van een eigen realistische stijl te hebben ontwikkeld. Beetje hoekig á la Masereel. Niet verkeerd. Het mooist is eigenlijk nog de inkleuring. Door het goedkope drukwerk van de tijdschriften waarin dit werk oorspronkelijk verscheen is de klassieke rasterpunt nadrukkelijk aanwezig. Prachtig, ik kan er uren naar kijken...
De verhalen zijn kort, een pagina of 24 hooguit, de rest van de boeken wordt opgevuld met historisch Vandersteen-materiaal zoals zijn korte gagstrips Tor, Kitty Inno, Pudifar en Barabitje.
Vandersteens realistische verhalen zijn eenvoudige avonturen-verhalen in verschillende genres. Ridderverhalen, historische verhalen, piratenverhalen. Niets bijzonders eigenlijk.
Als Willy Vandersteen niet heel bekend was geworden met zijn Suske & Wiske, dan had er nooit iemand getaald naar deze uitgaven. Maar Vandersteen is bekend geworden en het is interessant om te zien wat hij nog meer in zijn mars had. Deze strips mogen naar de huidige maatstaven onder de maat zijn, in de tijd waarin ze vervaardigd zijn stond de Europese strip nog in de kinderschoenen. We hebben het over de periode vlak na de Tweede Wereldoorlog.
Vandersteen-fanaten en stripliefhebbers die geïnteresseerd zijn in de beginjaren van de Europese strip kunnen aan deze uitgave hun hart ophalen.
Dit heeft Adhemar voortreffelijk gedaan. Heel mooi dat zij de kans die Standaard heeft laten liggen alsnog benutten. Over een half jaar volgen er vijf nieuwe delen en daarmee schijnt de koek nog niet op te zijn. Vandersteen heeft een twintigtal van dit soort verhalen gemaakt en ik kan bijna niet wachten tot ze allemaal een Adhemar-behandeling ondergaan hebben...

(HH)