Recensie De Gierenclub
door Caryl Strzelecki & Rudi Vranckx

Caryl Strzelecki is striptekenaar en bewondert de strips van de Amerikaan Joe Sacco, die de uitvinder van de stripjournalistiek genoemd kan worden.
Sacco reisde door 'oorlogs'gebieden als Palestina, Bosnië en Irak, sprak met bewoners en probeerde met zijn strips eigenlijk hetzelfde te doen als de radio- en televisieverslaggevers op dagelijkse basis doen: de wereld op de hoogte stellen van wat er in die gebieden allemaal voor vreselijks gebeurt.
Strzelecki – in weerwil van zijn naam een Belg – zag zichzelf nog niet met een kogelvrij vest de gevarenzone intrekken en verzon een list.
Hij benaderde Midden-Oosten correspondent voor de VRT Rudi Vranckx met het verzoek diens boeken of reportages om te mogen zetten tot strips.

Uit de nauwe samenwerking tussen de twee Belgen is de striproman De Gierenclub voort gekomen, dat de Arabische lente in beeld breng – de golf van revoluties die door Tunesië, Egypte, Libië en Syrië trok, waarbij de dictators op hardhandige wijze van het volk te verstaan kregen dat ze hen zat waren.
Getekend naar beeldmateriaal dat door Vranckx beschikbaar werd gesteld levert het een rauwe strip op.
Strzelecki is geen geniaal tekenaar – evenmin als Sacco trouwens – maar zijn tekeningen passen perfect bij Vranckx's reportages. De tekenaar weet in de grafische weergave van bijvoorbeeld de filmpjes van bomaanslagen, zoals we die op het journaal vaak zien, de chaos heel treffend te vangen.

De losse impressies waaruit dit album bestaat worden met elkaar verbonden middels verstripte gesprekken tussen tekenaar en journalist, die door de tekenaar op karikaturale wijze worden weergegeven. Dat geeft wat lucht te midden van al het geweld en werkt heel goed, al geeft Strzelecki aan het vooral gedaan te hebben wegens tijdgebrek. Soms helpt de dagelijkse praktijk het creatieve proces een handje.
In die gesprekken ligt de echte meerwaarde van deze striproman. Vranckx stelt zich open voor zijn 'biograaf' en geeft inzicht in wat de leden van De Gierenclub – een bijnaam voor de losse groep verslaggevers die naar oorlogsgebieden trekken – beweegt. Het is een haast schizofrene mix tussen integriteit, betrokkenheid en sensatielust.

De Gierenclub een Belgische Joe Sacco noemen ligt voor de hand, maar enerzijds halen Vranckx en Strzelecki dat niveau niet, anderzijds overstijgen ze het.
De Gierclub is eigenlijk gewoon heel anders.
Zoals The Beatles Carl Perkins speelden of The Rolling Stones Muddy Waters, zo staat ook Strzelecki op de schouders van een reus iets geheel eigen te maken uit zijn bewondering voor Joe Sacco.

(HH)