Recensie Barbara Wolf
1. Moord zonder motief &
2. De moord op Barbara Wolf!
door Bruno Marivain & Francois Maingoval

Dat stripverzamelaars soms lang moeten wachten op vervolgdelen van stripreeksen is bekend.
Het record was jarenlang in handen van Blake en Mortimer. Ooit moesten we namelijk dertien jaar (!) wachten voor we wisten hoe het verder ging met het twee-delige De 3 formules van professor Sato, omdat de maker van de stripreeks overleed voor hij het tweede deel kon voltooien. Toen het járen na zijn dood werd afgemaakt door Bob de Moor was dat zowel een opluchting als een teleurstelling.
Gelukkig is de serie Blake & Mortimer inmiddels overgenomen door een hele reeks capabele schrijvers en tekenaars en rolt er voor de liefhebbers vrijwel elk jaar een nieuwe Blake & Mortimer van de persen.
Het record dat Professor Sato vestigde is overigens gebroken door Sasmira, waarvan het tweede deel maar liefst 14 jaar op zich liet wachten.
Bij deze twee recordhouders blijft het niet.
Veel series worden zelfs helemaal niet afgemaakt, maar een enkeling wordt – tegen alle verwachting in – toch voortgezet.
Ik was Barbara Wolf al weer bijna vergeten toen uitgeverij Arboris eind 2013 plompverloren met een tweede deel op de proppen kwam. Het was even graven in de archieven, maar ik heb deel 1 boven water weten te krijgen, het verscheen in 2004!

De strip wordt getekend door Bruno Marivain, die tussen zijn twee Barbara's door in Nederland nog het driedelige Julia von Kleist zag verschijnen.
Hij hanteert een prettig ogende, heldere tekenstijl die geschikt is voor een betaalbare en doorsnee avonturenstrip, maar waar niets virtuoos in terug te vinden is. Dat hoeft ook niet, want Francois Maingoval (Ada Enigma, Alex' Historische personages) is geen pretentieuze scenarist.
Barbara Wolf is een thriller, enigszins vergelijkbaar met Gil St. Andre, en leest vlot weg.
Barbara is getuige van de moord op haar vriendin Marianne en informeert in tranen de politie.
Als die ter plaatse is blijkt het lijk verdwenen. Wanneer later Barbara's appartement in vlammen opgaat is ze er van overtuigd dat iemand het op haar gemunt heeft, maar de politie hecht weinig geloof aan haar verhaal. Er is echter één rechercheur die tot de conclusie komt dat er meer aan de hand is in de zaak Barabara Wolf. Die slaat – tegen de wil van zijn superieuren in – aan het speuren. Als er dan ook nog een medewerker van de Amerikaanse ambassade op het toneel verschijnt kan het spel beginnen.

In deel twee verdiept het mysterie zich en blijkt Barbara inderdaad het beoogde slachtoffer: de moordenaar heeft zich vergist omdat Barbara een tasje met stripboeken uitleende aan Marianne.
Een moordenaar die zijn slachtoffers identificeert aan de hand van een plastic tasje, is een bijzonder onprofessionele moordenaar als je het mij vraagt, maar goed.
Zo zitten er wel meer onwaarschijnlijkheden in het scenario, maar de vraag waarom Barabara Wolf zo'n bedreiging is (en voor wie) houdt je als lezer bij de les.
Aardige stripreeks, maar negen jaar wachten is-ie niet waard...

(HH)