Recensie Legende 6 Het geheim van de Lamiae
door Yves Swolfs

Dacht ik toch dat Swolf's wolvenkind-strip Legende met vijf delen afgerond was!
Niets blijkt minder waar, er ligt een deel 6 – Het geheim van de Lamiae – in de winkels, en aan het eind daarvan geeft Swolfs aan dat hij nog meer avonturen in petto heeft voor Tristan de dolende ridder.
Goed nieuws!
Nou...
Ik vond Legende er niet beter op worden naar het 'einde' toe...
Wat valt er nog te vertellen nu Tristan wraak genomen heeft en zijn rechtmatige plaats op de troon weer ingenomen heeft?
Wie – net als Yves Swolfs zelf – veel films heeft gezien weet dat een einde nooit een einde is.
In de Dracula-films (waar hij zijn Prins van de nacht op baseerde) wordt de graaf keer op keer op het eind verslagen om in de volgende rolprent gewoon weer te herrijzen en opnieuw aan de slag (slacht) te gaan.
Swolfs' methode om zijn helden hun avonturen voort te laten zetten is eenvoudiger: Ze hebben geen rust in hun gat en gaan zich vervelen. Dat overkwam Durango al enkele malen en dat overkomt ook Tristan. De troon zit niet lekker en hij trekt de wereld in. Maar eerst zoekt hij zijn 'vader' de wolvenman op.

Dat Swolfs zijn held weer op pad stuurt, daar is niets mis mee.
Wel met het verhaal dat hij meent te moeten vertellen voor Tristan op pad kan gaan.
Die moet blijkbaar afrekenen met de Lamiae, wezens die hem in zijn dromen kwellen.
Vier pagina's wijdt Swolfs aan de ontmoeting met de wolvenman, de overige 43 pagina's strijdt zijn held in z'n dromen een sprookjesachtige en rare strijd tegen de Lamiae.
Dat verhaal kan me niet boeien en Swolfs glijdt ermee af naar een bedenkelijk Aria-niveau.
Hoewel fraai getekend als altijd levert hij met dit zesde deel helaas een verwaarloosbaar album af.
Hopelijk heeft Swolfs in deel 7 meer te vertellen...

(HH)