Recensie Blacksad 5 Amarillo
door Juanjo Guarnido & Diaz Canales

In het vijfde deel van de serie Blacksad gaan Diaz Canales en Juanjo Guarnido verder op de met deel vier ingeslagen koers.
Daarin speelden beatniks en jazzmuziek de bijrollen en dat is de auteurs blijkbaar goed bevallen. Mij trouwens ook, want het geeft de strip een lekker eigen sfeertje.
Drong zich in de eerdere delen nogal eens de vergelijking met Inspecteur Canardo van Sokal op, dankzij de recente ontwikkelingen denk je bij Blacksad eerder aan Jack Kerouac dan – zoals bij Canardo – aan Humphrey Bogart.

John Blacksad neemt een eenvoudig klusje aan: een knalgele Eldorado voor een rijke stinkerd terug rijden naar huis. Daarbij raakt hij natuurlijk in de problemen. Als hij zich als bemiddelaar mengt in een vechtpartij gaan twee beatniks er met de auto die aan Blacksad's zorg is toevertrouwd vandoor.
Tot zover het gemakkelijke klusje...
Het verhaal had zich vanaf hier rechttoe-rechtaan kunnen ontwikkelen, maar schrijver Diaz Canales weet een verrassend compleet verhaal te proppen in de hem toebemeten 56 pagina's, waarin naast actie ook plaats is voor drama en emotie. Dit vijfde deel Amarillo is luchtig maar zeker niet oppervlakkig.
Hoewel Juanjo Guarnido's fantastische karakters in zijn dierfiguren weet te leggen oogt het tekenwerk deze keer ietwat slordiger, maar wat een talent heeft deze man!
Hij verwijst enige keren naar de periode van de klassieke tekenfilm (Het circus waar Blacksad terechtkomt heet Iwerks & Kupka – naar de beroemde Disney-animator Ub Iwerks en Disney tekenaar Michael Kupka – en Wylie Coyote en the Roadrunner spelen een gastrol) en geeft daarmee aan waar hij de mosterd haalt. Hij voegt aan het maffe tekenfilmcircus echter een dimensie toe, want hij weet zijn karikaturen heel realistisch en menselijk neer te zetten, zodat je haast vergeet dat je een strip vol geinige dieren zit te lezen.
Blacksad heeft zich ontwikkeld tot een topstrip met vele lagen!

(HH)