Recensie De strijd om het vuur 1: In de nacht der tijden
door Emmanuel Roudier, naar J.-H. Rosny Aine

Jarenlang waren we wat Oertijd-strips betreft aangewezen op de twee auteurs Eduard Aidans en Andre Cheret. Het aantal prehistorische strips dat er naast hun reeksen Toenga en Rahan verscheen is verwaarloosbaar klein.
Ergens begrijpelijk, het probleem zit 'm in de communicatie.
Prehistorische volkeren ouwehoerden er nog niet zo voortvarend op los als hun nageslacht in de volgende eeuwen zou doen en daarop zijn stripscenario's nou eenmaal grotendeels gebouwd. Toenga, Rahan en hun stamgenoten kwamen niet verder dan een brabbeltaal dat de lezer (mij in ieder geval) al snel begon te vervelen.
Dat het ook anders kan bewijst Emmanuel Roudier, die in Nederland kort na elkaar maar liefst twee nieuwe Oertijdstrips van start liet gaan.
Eerst Neanderthaler en nu De strijd om het vuur.

Routier komt niet zomaar uit het niets vallen; hij was een leerling van Cheret en neemt diens stokje met verve over. Allebei zijn albums zijn trouwens bewerkingen van de boeken van J.-H. Rosny Aine, dus ook wat het verhaal betreft gaat Routier niet over één nacht ijs.
Het taalprobleem heeft hij opgelost door... het niet op te lossen. Hij laat zijn helden – die immers soortgelijke gevoelens bezitten als hun nazaten – normaal praten, als beschaafde mensen.
Wat doet het er toe dat de taal toentertijd nog in de kinderschoenen stond, communiceren konden onze voorouders even goed als wij, al gebruikten ze daartoe dan ook andere middelen en minder woorden.
Het stelt Emmanuel Routier in staat een volwassen verhaal te vertellen zonder hinderlijke kindertaal.
In zijn begeleidende teksten bedient hij zich af en toe zelfs van heuse lyriek!

Het verhaal is eigenlijk simpel en voor de hand liggend: Vuur is een onontbeerlijk goed geworden bij de prehistorische stammen, maar ze weten zelf nog niet hoe ze het moeten maken.
Het vuur van de Oulhamr-stam is gedoofd. Wat nu? Overleven zonder vuur kan wel, maar de stam kan zich niet meer warmen, het vlees niet meer braden, de punten van hun speren niet meer harden en zich niet meer zonder grote moeite beschermen tegen roofdieren.
Iémand moet het vuur terug gaan halen. Het stamhoofd Faouhm biedt zijn dochter Gammla aan aan degene die daar in zal slagen.
Er zijn twee kandidaten. De slimme Naoh en de dommekracht Aghoo, wiens interesse pas gewekt werd toen Naoh belangstelling toonde voor de hoofdprijs...

Het tekenwerk van Routier is eveneens dik in orde.
Zijn oermensen zien eruit als hedendaagse rocksterren die zo uit een filmclip van Metallic gelopen lijken te zijn. Dat is geen kritiek, hooguit op onze visie op het fenomeen rockster.
Het fraaist zijn echter de beesten die hij tekent. Zijn hyena's, zwijnen, buffels, beren, leeuwen tijgers en vooral de mammoeten zijn schitterend op papier gezet. Er is in zijn vertelling dan ook een flink aantal pagina's ingeruimd waarin de dieren een hoofdrol spelen.
De combinatie mens/dier werkt heel goed, zeker omdat de primitieve mens zij aan zij leefde met het wild om hem heen.
Wie de getekende dieren uit bijvoorbeeld Love de Vos en Love de Tijger kon waarderen, maar het verhaal van deze strips wat aan de magere kant vond, kan met De strijd om het vuur zijn hart ophalen. Even mooi getekende dieren, maar deze keer met een meer omvattende vertelling er omheen.
De film die er van het oorspronkelijke boek gemaakt is schijnt ook erg de moeite waard te zijn hoor ik van m'n klanten, dus die ga ook maar proberen te scoren.
Want ja: De strijd om het vuur wakkert mijn honger naar méér prehistorie behoorlijk aan!

(HH)