Recensie Tibhirine HC
Over 8 Trapistenmonniken in Algerije
door Dominique Bar & Gaetan Evrard

In de tijd dat ik opgroeide was aan stripboeken komen lastig. Geld had ik niet en als ik het wel had, dan was het maar de vraag of de sigarenzaak bij ons in de buurt iets interessants op de planken had staan.
Ik was dan ook blij verrast toen ik van een vriendje op een verjaardag zomaar een stripboek kreeg!
Enthousiast begon ik te lezen, hongerig naar het soort avonturen dat stripfiguren bij bosjes beleven. In plaats daarvan kreeg ik een slap verhaaltje voorgeschoteld waarin de hoofdrolspeler de vrede predikte in plaats van er eens lekkere bovenop te rammen.
Het was mijn eerste kennismaking met de 'religieuze strip' en ineens begreep ik waarom de ouders van Harold minder moeite hadden met stripverhalen dan de mijne: Dit waren geen stripverhalen ter verstrooiing, dit waren stripverhalen die stichtelijk bedoeld waren.
De angel was er dan ook behoorlijk uit gehaald.

Religieuze groeperingen blijven het proberen om de jeugd middels stripverhalen stichtelijk te vermanen en te onderwijzen, ook in de 21e eeuw.
De nieuwste poging is van de Monastic uitgeverij, die – blijkens een infovel achterin Tibhirine – al eerder Route 777, the highway to heaven en Manga messias (!) op de markt brachten, al heb ik beide boeken in De Strip-Aap nog nooit voorbij zien komen. Tibhirine ligt wel in de Nederlandse stripwinkels en is – naast een religieuze strip – ook een historisch stripalbum.
Het Algerijnse trappistenklooster kwam in 1996 in het nieuws toen zeven monniken ontvoerd en gedood werden door rebellen. Slechts twee van de negen monniken die destijds het klooster bewoonden wisten uit handen van de terroristen te blijven.
Net als bij de Drie musketiers van Dumas (die zoals iedereen weet met z'n vieren waren) stichten de auteurs van Tibhirine wat verwarring door op de voorkant niet over negen of zeven te spreken, maar over 'ácht trappistenmonniken in Algerije' te reppen.

Het Tibhirine-klooster was een vreemde eend in de bijt: een christelijke enclave in een moslimland en pleitte daarmee voor meer verdraagzaamheid tussen de verschillende godsdiensten.
Daartoe roept ook dit stripalbum op. Het drama van de ontvoering wordt aan het eind van het album slechts kort aangestipt, de rest van het album gaat over de motieven van de slachtoffers om toe te treden tot 's werelds eenzaamste klooster.
Voor wie geïnteresseerd is in dit soort zaken ongetwijfeld leuk om te lezen, maar Gaetan Evrard vertelt helaas een wat stroef verhaal dat door Dominique Bar niet onverdienstelijk, maar ook niet erg spectaculair getekend werd.
Geen al te geslaagd stripalbum dus, maar ook niet echt slecht, want ze slagen er samen wel in hun hoofdpersonen tot leven te brengen als échte mensen, met idealen weliswaar maar zonder de sfeer van opperste braafheid die in mijn verjaardagscadeau van vijfendertig jaar geleden alomtegenwoordig was...

(HH)