Recensie Het orakel van de maan 2: Venetiaanse minnaars
door Griffo, Rodolphe & Frederic Lenoir

Een klein onderzoekje onder onze klanten wees uit dat de meeste van jullie je strips 't liefst in een slappe kaft zien verschijnen. Dat is niet alleen goedkoper dan een harde kaft, maar er kunnen er ook veel meer van op een meter plankruimte.
Niet onbelangrijk, want vrijwel elke stripverzamelaar is bekend met het verschijnsel ruimtegebrek.
De stripsoftcover schijnt een Nederlandse 'uitvinding' te zijn; in Frankrijk – waar vrijwel alle in het Nederlands vertaalde strips vandaan komen – zie je vrijwel uitsluitend harde kaften in de schappen. Franse uitgevers met een Nederlandse tak blijven dan ook vaak vasthouden aan de harde kaft.
Er valt aan een duurder boek natuurlijk meer te verdienen, maar als daar tegenover staat dat je er veel minder van verkoopt, kon het wel eens profijtelijker zijn over te stappen op slappe kaften.
Wij wijzen vertegenwoordigers daar wel eens op, maar uitgeverijen lijken niet erg ontvankelijk voor argumenten van winkeliers.
Op een enkele uitzondering na...
Heel voorzichtig begint een typische harde kaft-uitgeverij als Glenat hier en daar bakzeil te halen. Het orakel van de maan is daar een voorbeeld van.

In het tweede deel Venetiaans minnaars heeft de boerenzoon Giovanni Tratore zich dankzij onderricht van de kluizenaar Lucius Constantini op weten te werken tot astroloog. Hij weet in Venetië door te dringen tot de upperclass, maar reikt net niet hoog genoeg.
Zijn doel is de liefde winnen van Elena, de kleindochter van de Doge, maar dat is onmogelijk voor iemand die – ondanks alles wat hij bereikt heeft – niet van adel is.
Blauw bloed is geen garantie is voor onberispelijk gedrag en al toont Giovanni zich moreel de meerdere van adelborst Tomasso Grimani, hij trekt aan het kortste eind wegens zijn afkomst.
Zijn Venetiaanse carrière komt abrupt ten einde en hij belandt na tal van omzwervingen in een klooster, verder bij Elene vandaan dan ooit. Hij blijkt er aanleg te hebben voor het schilderen van iconen. De abt verzoekt hem echter er mee te stoppen: Giovanni's brandende liefde voor Elena komt in zijn schilderwerk tot uiting en zijn Madonna's zijn te sensueel voor monniken die wat worstelen met hun kuisheidsgelofte.
Er wordt veel onthuld in deze stripreeks naar de roman van Frederic Lenoir; het verteltempo ligt hoog en het is voor Giovanni een emotionele rollercoaster, terwijl er toch nog voldoende op te helderen valt in volgende delen. De geheimzinnige moorden op diverse kloostermonniken waarmee deel één begon laat de scenarist in dit tweede deel bijvoorbeeld helemaal links liggen.
Het orakel van de maan is een prima historische strip die dankzij het vlot vertelde verhaal, de soepele tekeningen en gloedvolle inkleuring van Griffo (Sherman, Giacomo C, Empire USA) veel stripliefhebbers zal aanspreken.

Nu is het de beurt aan ons, de stripverzamelaars, om ons van de goede kant te laten zien.
Als we Het orakel van de maan massaal kopen krijgen we Glenat misschien zover dat ze voortaan méér van hun strips in een softcover-uitvoering op de markt gaan brengen en zijn we allemaal een erg leuke historische stripreeks rijker...

(HH)