Recensie Asterix 35 bij de Picten
door Didier Conrad en Jean-Yves Ferri naar Rene Goscinny en Albert Uderzo

De strip Asterix donderde met het 33e deel Het geheime wapen definitief van haar voetstuk.
Wat in 1959 aardig begon met Asterix de Galliër, daarna uitgroeide tot 's werelds beste humorstrip en na de dood van schrijver Goscinny inzakte tot bedenkelijk niveau werd in Het geheime wapen definitief om zeep geholpen door Albert Uderzo die een koppel Supermannen, een futuristische ruimteraket en een stel teletubbies aan de cast van Asterix toe meende te moeten voegen.
Heel de stripwereld vroeg zich verbijsterd af wat er in hem gevaren was.
Nooit meer een Asterix, hoopte ik na deze blamage.
Maar gelukkig besloot Uderzo dat het tijd was om te stoppen, niet met Asterix, maar wel met het zelf  tekenen en schrijven van de verhalen, al dient de term 'schrijven' wat de laatste Asterix-en betreft losjes geïnterpreteerd te worden.

Er ligt nu dus een nieuwe Asterix (bij de Picten) in de winkels, niet meer door Uderzo gemaakt, maar door Jean-Yves Ferri (Terug op aarde) en Didier Conrad (Onnoembaren, Witte tijgerin, Marsu kids). Op de tekeningen van die laatste valt weinig aan te merken. Hij is geen Uderzo – diens tekeningen bleven tot het eind toe erg goed – maar volstaat. Dat De Picten door een ander getekend is valt voornamelijk op bij de nieuwe figuurtjes die in dit verhaal geïntroduceerd worden.
Wat het verhaal betreft zou je denken dat Ferri na Het geheime wapen een comfortabel startpunt heeft: erger kon 't niet worden en dat is dan ook niet gebeurd.
Wat niet wil zeggen dat De Picten geslaagd genoemd kan worden.
Met name het plot heeft niets om het lijf. Er spoelt een Pict (Schot) aan op het strand bij het dorp van Asterix en Obelix. Hij spreekt een rare taal (beetje vervelend dat de scenarist hiervoor songteksten van The Beatles gebruikt), maar Panoramix heeft een drankje om dat ongedaan te maken.
Hoe het verhaal zich verder ontwikkelt zal ik niet verklappen, maar er is weinig nieuws onder de zon en we zijn qua plot weinig verder dan het ook al niet zo beste De beproeving van Obelix:
Asterix en Obelix krijgen van de scenarist slecht een aanleiding om op reis te gaan aangereikt. Eenmaal op de plaats van bestemming wordt het probleem fantasieloos opgelost, even terug naar huis en de hele club kan aan het banket.
Natuurlijk bevat De Picten wel wat aardige grapjes en zal de gemiddelde lezer er best wat plezier aan beleven, maar het niveau dat Asterix tot een topstrip maakte zal wel nooit meer gehaald worden.
Het lijkt erop dat de auteurs er zoveel elementen uit oude Asterix-verhalen in hebben willen stoppen dat er geen ruimte meer overbleef voor iets eigens, waardoor je het idee hebt een compilatie te lezen in plaats van een nieuw verhaal.

Asterix zou met een oplage van drie miljoen exemplaren in 15 landen (de Nederlandse oplage was binnen een week uitverkocht) eigenlijk moeten fungeren als ambassadeur voor de stripwereld, maar ik vrees dat eerder het omgekeerde het geval is.
Wie niets weet van strips en nieuwsgierig geworden dit album koopt (wat na al die media aandacht niet verwonderlijk is) zal acuut het aloude standpunt innemen waar wij stripliefhebbers al jaren tegen vechten: Dat strips voor kinderen zouden zijn!
Niet alleen de stripliefhebber, maar ook Asterix zèlf verdient meer.
Ik heb 't idee dat de karakters meer in hun mars hebben dan er met De Picten is uitgehaald, maar ik zie de toekomst van Asterix artistiek gezien somber in...

(HH)