Recensie Neanderthaler 1: Het jachtkristal
door Emmanuel Roudier


 

Langhou is een manke ambachtsman die bij zijn stam de kost verdient met het fabriceren van wapens. Hij weet precies hoe je stukken van een vuursteen moet slaan om hem in de juiste vorm en van scherpte te krijgen. Voor de rest hangt hij er maar wat bij aan. Alleen de jagers staan in hoog aanzien, want die zorgen ervoor dat er wat te bikken valt.
Er komt plotseling verandering in de situatie wanneer zijn broers terugkeren van de jacht met hun zwaargewonde vader. Hij is aangevallen door een enorme bizonstier met de naam Langbaard.
Op zijn sterfbed bezweert hij zijn zonen dat ze het beest voor hem moeten doden. Degene die daar in slaagt wacht eeuwige roem en een bevoorrechte plaats in de stamgelederen. Falen ze dan zal hij hun vanuit de andere wereld vervloeken.
De zoons nemen zijn woorden ter harte en na de rouwplechtigheid en begrafenis maken ze zich op om het beest te doden. Tijdens de daarop volgende jachtpartij worden twee broers van Langhou in de val gelokt door drie andere afgunstige broers die de zwaarste concurrenten willen uitschakelen. Langhou ziet het allemaal voor zijn ogen gebeuren. Samen met de sjamaan die toevallig ook getuige was van het gebeuren begraaft hij de doden.

 


Langhou zint op de ultieme wraak: hij zal Langbaard doden en daardoor zijn broers die hem altijd minachtten voorbijstreven en de meest geziene man van de stam worden. Daartoe zijn zijn eigen wapens ontoereikend. Hij heeft een speciale speerpunt nodig die harder is dan de zijne: een zogenaamde steen van hard geworden water. Hij gaat op pad en treft onderweg een zwaargewonde jager aan die zo´n steen om zijn nek draagt. Zijn eerste reactie is meenemen en wegwezen maar hij besluit het anders aan te pakken. Hij neemt de jager op zijn rug en draagt hem naar zijn stam terug.

 


Neanderthaler is een vlot geschreven verhaal getekend in een grove stijl waar een groot publiek toch moeite mee zal hebben, zeker als je het vergelijkt met een soortgelijke strip als Toenga. Toch zit Neanderthaler beter in elkaar waarbij het ook een pre is dat er normaal gesproken wordt en niet in de Toenga zo kenmerkende babytaal.
Overigens vraag ik me wel af of Neanderthalers werkelijk zo spraakzaam waren als het boek suggereert. Maar dit terzijde is het gewoon een lekker weglezend verhaal.

 


(FTH)