Recensie De Engelsman die niet van vuurwapens houdt 1
Chili met blauwe bonen HC
door Paul Salomone & Wilfrid Lupano

Aanvankelijk liet ik De Engelsman die niet van vuurwapens houdt liggen. Een komische western kon natuurlijk best aardig zijn, maar in deze had ik niet zoveel fiducie.
Fout oordeel, zo blijkt nu ik me er na positieve geluiden van klanten toch aan gewaagd heb.
Wilfrid Lupano (Alim de leerlooijer, Azimut) voert een groep zonderlinge figuren op in dit eerste deel van drie. Byron Peck, een Engelsman die niet van vuurwapens houdt en vast van plan is een Amerika te scheppen waarin vuurwapens geen rol spelen (dat is behoorlijk mislukt, weten we nu); Knut Hoggaard een Scandinavische bruut die vreemde geluiden uitstoot en samen met de op-en-top Britse Peck op missie is; een schlemielige indiaan die misschien niet zo achterlijk is als hij lijkt, Margot een knappe roodharige die niets anders doet dan per trein tussen Albuquerque en Los Angeles heen en weer reizen en Tim Bishop een onbeduidend kruiertje dat valt voor de charmes van laatstgenoemde. Vrij letterlijk; hij lazert van de rijdende trein en zet een verhaal in beweging waarin blijkt dat al deze figuren met elkaar verbonden zijn en dat ze diverse appeltjes met elkaar te schillen hebben.

De Engelsman die niet van vuurwapens houdt is aardig getekend door Paul Salomone, maar het zijn niet de tekeningen die deze strip een meerwaarde geven; dat komt op het conto van Wilfrid Lupano. Die vertelt dit verhaal zo droogkomisch als was het Britse comedy!
Peck houdt vast aan zijn Britse waarden, dineert in de woestijn even uitgebreid als thuis en strijkt zelfs op de Amerikaanse prairie zijn overhemden alsof hij gewoon in Londen zat. Phileas Fogg die verdwaald is in een Spaghetti western, dat idee.
De dialogen zijn erg goed. Voorbeeldje: Peck zegt als meneer Rodriguez achterin zijn huifkar het tijdelijke met het eeuwige verwisseld blijkt te hebben:
'Die outlaws zijn ook allemaal hetzelfde. Als ze een bank moeten leegroven en onschuldigen vermoorden, dan zijn ze het mannetje. Maar als ze een stukje door de woestijn moeten afleggen met een kogel in hun buik dan geven ze niet thuis.'

Verrassend leuke western.
Blij dat ik 'm toch meegenomen heb, ik had 'm niet graag willen missen...

(HH)