Recensie Final Incal
1: De vier John Difools
2: Loez van Garra door Ladronn & Alejandro Jodorowsky
+Na de Incal 1: De nieuwe droom door Moebius & Jodorowsky

Dat films regelmatig een re-make ondergaan is bekend, maar met strips kan ik me niet herinneren het ooit eerder meegemaakt te hebben. Voortgeborduurd op klassieke strips wordt er zat: Nieuwe tekenaars en schrijvers hervatten oude series of duiken in het verleden van hun helden.
Er zijn er zelfs die de nadagen van de stripheld onder de loep nemen (Alex Senator).
Een strip gewoon helemaal óverdoen, dat is echter nieuw.
Dat gebeurde met Na de Incal; het vervolg op de avonturen van John Difool oftewel De Incal.
Na één deel gaf tekenaar Moebius er de brui aan en nam nieuwe tekenaar Ladronn het over. Hij tekende niet alleen een tweede deel, maar deed het hele eerste deel nog eens over.
Waarom?
Ladronn's stijl is heel anders dan die van Moebius, maar ik vraag me af waar liefhebbers meer moeite mee hebben: Met een stijlbreuk of met een totaal overbodig album in de kast...

Jodorowsky greep het in elk geval aan om de zaken anders aan te pakken en herschreef het scenario. Doorgaans zijn het kleine wijzigingen, maar het gaf hem ook de kans om een fout die hij – vond hij zelf – had gemaakt te herstellen: Aanvankelijk deed hij het Incal-avontuur af als een droom van John Difool. Bij de tweede poging is de val richting het zuurmeer gewoon een herhaling van wat we in de Incal al zagen.
Blijkbaar voelde John opnieuw de neiging een eind te maken aan zijn miserabele leven...

Voor de volledigheid heb ik beide versies van deel één gelezen en als ik eerlijk ben vind ik het verhaal van het Moebius-deel zelfs nog iets beter dan de remake.
Je kunt er ook teveel bijhalen...
Moebius ging nou niet bepaald op z'n geïnspireerds aan de slag met Na de Incal, dat maakt 't zijn opvolger een stuk eenvoudiger in zijn voetsporen te treden. Dat laatste doet Ladronnn eigenlijk niet. Hij probeert niet Moebius te imiteren, maar hanteert een heel eigen stijl. Technischer, maar toch ook vol leven en kleur.
Niet verkeerd en zeker voor een nieuwkomer erg knap. Sluit prima aan bij de science-fiction wereld van Difool.
De makke van Final Incal zijn niet de tekeningen, da's het verhaal.
Zeggen dat Jodorowsky verwijst naar De Incal is een understatement. Hij voert hele gewoon hele stukken opnieuw op! Er is wel een nieuw plot: Na zijn zoveelste lichaamsverjonging bevat het lichaam de Prezident niet langer organische componenten: hij is geheel artificieel. In nauwe samenwerking met een Bethacodoon is zijn doel dat met iedereen te doen. Om twijfelaars over te halen heeft de Bethacodoon een biofaagvirus ontwikkeld, dat alle vlees doet vergaan. Het is dus kiezen of delen voor inwoners van de Putstad.
Difool moet aan de slag om dit kwaad te bestrijden (en het vege lijf te redden; dat is eerlijk gezegd zijn voornaamste drijfveer). Daarbij wordt hij geholpen door zijn drie alter-ego's, Loez van Garra en Deepo de betonvogel. Op zich geen gek plot, maar Jodorowksy kauwt 't allemaal wat teveel uit.
Na twee delen heeft de lezer nog maar weinig voorgeschoteld gekregen wat hij of zij niet al eens eerder las van dezelfde schrijver.
Kortom: Leuk voor de fans...

(HH)