Recensie Witte klauw 1 Het ei van de koningsdraak
door Olivier Taduc & Serge Le Tendre

Olivier Taduc heeft in zijn nieuwste project Witte klauw een dikkere vinger in de pap dan bij series die hij eerder tekende; hij is co-scenarist en blijkens het voorwoord initiatiefnemer van deze nieuwe reeks. Oude-rot-in-het-vak Serge Le Tendre (met wie Taduc eerder Takuan en Chinaman maakte) helpt hem zijn ideeën om te zetten in een vlot scenario.
Dat is in zoverre geslaagd dat het verhaal soepeltjes leest.
Verder overtuigt dit eerste deel Het ei van de koningsdraak me nog niet helemaal.
Taduc & Le Tendre introduceren Snelle Taho, een jongen die gedreven wordt door het verlangen naar wraak op de moordenaar van zijn ouders en die een iets te grote mond heeft over zijn kwaliteiten als drakendoder. Als hij oog in oog komt te staan met de laatste koningsdraak betreurt hij zijn grootspraak. OK, hij doodde ooit eerder een draak, maar die was oud en gewond...
Gelukkig voor hem is ook deze draak stervende en gooit het dier het met hem op een akkoordje.

Witte klauw – de eigenlijke hoofdrolspeelster van deze strip – wordt in dit eerste deel ook aan de lezer voorgesteld. Ze is een krijgersvrouw zonder weerga, dat wordt al snel duidelijk, maar veel meer dan een stevig partijtje knokken en zwaardvechten voegt ze nog niet aan het verhaal toe.
De beide auteurs stoppen voldoende fantasy-elementen in hun verhaal om elke fantasy-liefhebber te doen watertanden: draken, drake-eieren, een land bevolkt door diverse rijken (elk met een eigen totemdier) en dat alles overgoten met een oosters sausje, een middeleeuws sausje en een duister sausje. Op zoek naar de tijdvogel ontmoet Game of thrones.
Nou... Misschien in de volgende delen, want hier wordt de kwaliteit van beide inspiratiebronnen nog bij lange na niet gehaald.

Taduc heeft het er maar druk mee, want behalve zijn bemoeienissen met het scenario schildert hij de strip in navolging van vele succesauteurs zelf helemaal in kleur.
Het gaat een beetje ten koste van zijn tekeningen. Zijn eerdere werk was heel fraai realistisch, maar Witte klauw biedt een karikaturale aanblik. Zijn draken, steden en landschappen zijn nog steeds even interessant om naar te kijken, maar zijn figuren zijn door zijn nieuwe stijl wat plat.
Bij Lanfeust van Troy werkt 't, maar Taduc's illustraties glijden er door af.
Laten we hopen dat deel twee meer ontwikkelingen biedt, zowel qua verhaal als wat de tekeningen betreft...

(HH)