Recensie Traject 1: Twee ronden (Collectie Plankgas #4)
door Johannes Roussel & Roger Seiter


 

Van de collectie Plankgas heb ik Harry Chase en Chapman maar even aan me voorbij laten gaan, dat lijken me meer strips voor autoliefhebbers. Ik kan nog geen Japanner van een Opel onderscheiden...
Ring
heb ik wel gelezen en dat vond ik – hoewel ook racen me niets zegt – een erg leuke strip. Het vierde Plankgas-deeltje Traject zou daar op het eerste oog wel eens bij in de buurt kunnen komen...

 


Vincent Rossi is gek op auto's, net als zijn vader. Samen bezoeken ze de 24 Uur van Le Mans 1955.
Ze mogen zelfs even rondneuzen in het wagenpark. Dan is het tijd hun plaatsen op te zoeken en als Vincent even wat te drinken haalt gebeurt er een ongeluk. De Jaguar Nr. 6 van Hawthorne & Bueb (die de race zal winnen) drukt de Mercedes Nr. 20 van Levegh van de baan. Rondslingerende brokstukken van de wagen komen in het publiek terecht en doden tientallen toeschouwers, waaronder de vader van Vincent...
De auteurs nemen dit waargebeurde drama als uitgangspunt voor hun fictieve strip.
Als Vincent een jongeman geworden is werkt hij in zijn vaders garage, die bij diens dood werd overgenomen door Marcel Berthier.
Vincent's moeder liet Berthier bij de verkoop beloven dat Vincent er verder mocht sleutelen aan het hobbyproject van wijlen zijn vader: een oude Bugatti restaureren, maar Berthier ziet Vincent liever écht aan het werk en blijft de jongen dwars zitten en onder druk zetten.
Hoe lang laat een eigenwijze tiener zich de les lezen?

 

 

Naast het race- en autowereldje trekken Seiter & Roussel ook de rock 'n 'roll, de teddyboys en hun motoren de strip in om een echt jaren vijftig/zestig-sfeertje te creëren.
De wat statische tekeningen van Johannes Roussel (H.M.S.) sluiten niet echt goed aan bij dat wereldje en het verhaal van Roger Seiter (Fog, H.M.S., Mysteries) is OK, maar niet zo goed als dat van Ring. De gebeurtenissen lijken allemaal nog iets te toevallig.
Maar laten we niet op de zaken vooruitlopen. Er volgt nog minstens één deel.
Het is in ieder geval te prijzen dat Seiter de moeite neemt zijn figuren een achtergrond en een karakter mee te geven en daarmee meer doet dan ze alleen maar als een excuus gebruiken om fraaie autootjes in het zonnetje te kunnen zetten...

 


(HH)