Recensie Onthoofde Arenden 1 t/m 16/
bundel 1 t/m 8 HC
door Kraehn, Pierret, Pellerin & Arnoux

Nu er weinig tot geen nieuwe strips verschijnen heb ik tijd om eens in mijn kast met ongelezen strips te neuzen. Daar staat nog voldoende in om het een jaar zonder nieuwe uitgaven te stellen.
Vorig weekend stortte ik me op Andreas' Arq. Alle vijftien delen achter elkaar gelezen in één weekend! Dat schoot lekker op. Nu valt mijn oog op nog zo'n enorme reeks waar ik maar niet aan toe kwam: De Onthoofde Arenden. Zestien delen (of acht bundelingen) telt ze nu al en ik heb er nog geen één van gelezen.
Al snel blijkt echter dat je door Arq aanzienlijk sneller heen vliegt dan door deze solide ridderstrip van Kraehn...
De eerste drie delen zijn qua tekeningen het fraaist. Niet alleen tekende Kraehn toen de reeks nog zélf (op scenario van Patrice Pellerin, bekend van Roodbaard en De Havik), hij deed dat ook in een bijzonder gedetailleerde stijl die tegelijkertijd realistisch, vlot en helder overkomt.
Bij deel vier laat hij de teugels vieren en hanteert hij een lossere, meer expressieve stijl zoals we die ook kennen van zijn vierdelige reeks Sprinkhaan.
Bij het volgende deel bekommert Jean-Charles Kraehn zich enkel nog om het scenario en laat hij het tekenwerk over aan nieuwkomer Michel Pierret, die zijn stijl bijna naadloos laat aansluiten bij de hernieuwde Kraehn-stijl en zich in de loop van de reeks positief ontwikkelt.
Zijn tekenwerk is niet spectaculair, maar bijzonder effectief en altijd prettig om naar te kijken.
Pierret verliest zich niet in effectbejag, maar tekent ten dienste van het verhaal. Pas als hij zoals bijvoorbeeld in deel 6 bergburchten tekent toont hij iets van zijn technisch tekenvermogen.
Vanaf deel veertien verlaat Kraehn de reeks helemaal en neemt Erik Arnoux (Sofaletta, Celadon run) het over als scenarioschrijver.

Kraehn behoeft waarschijnlijk bij de stripliefhebber geen introductie. Hij is één van de weinige scenaristen/tekenaars die het tegenwoordig nog aandurft langlopende series te maken.
Dat was in de jaren zestig- en zeventig heel normaal, maar tegenwoordig komen niet veel series meer boven de tien delen uit. Kraehn doet het niet voor minder. Spoorloos (de serie heet tegenwoordig Gil St. Andre) en Tramp zitten al op tien en stomen rustig op naar de vijftien en van de – zoals eerder gezegd – zestien delen tellende Onthoofde Arenden is het eind nog lang niet inzicht, in Frankrijk zijn er al vijfentwintig delen verschenen!
Het knappe van Kraehn is dat hij de kwaliteit ondanks de vele afleveringen uitstekend weet te handhaven. Toegegeven, je valt bij het lezen van zijn strips niet van verbazing uit je stoel, maar zijn scenario's zijn heel degelijk zonder al te voorspelbaar te worden. Bovenal zijn ze geloofwaardig!
De Onthoofde Arenden bijvoorbeeld bevat alle klassieke ridder-strip elementen: Een van de troon verstoten heer, een verstoten erfgenaam met maar één doel, een hondstrouwe dienaar met hetzelfde doel, een schone jonkvrouwe die smacht naar een held die ze niet kan krijgen en vice versa.
Pellerin zet de reeks aanvankelijk nog redelijk dicht tegen de historische werkelijkheid op: De opstand van Hugo van Lusignan tegen Alfons van Poitiers, de broer van Lodewijk IX van Frankrijk.
Kraehn laat dat los, waardoor de verhalen wat losser en gemakkelijker te volgen zijn.
Met slechts een beperkt aantal hoofdfiguren die hij steeds om elkaar heen laat draaien zonder dat het flauw wordt weet hij steeds nieuwe invalshoeken te bedenken om zijn held Hugo van Crozenc bezig te houden. En de tegelijkertijd de lezer.
Nergens bekruipt je het gevoel dat je het al eens eerder gelezen hebt en ook het vermoeide gevoel dat een maar doorlopende reeks nogal eens wil oproepen weet hij uitstekend te verwijden.
Kraehn weet als de beste ouderwets degelijke strips te schrijven die toch niet ouderwets aandoen.
De Onthoofde Arenden is – net als Tramp en Gil St. Andre – geschikt voor een groot publiek en ik kan er eigenlijk niets negatiefs over zeggen.
Hooguit dat je er wel even wat tijd voor moet uittrekken.
Zestien delen lezen in één weekeind is me niet gelukt...

(HH)