Recensie Vergeet-mij-niet HC door Alix Garin &
Vermoorde onschuld HC door Olivier Grenson & Sylvie Roge

Twee albums over jonge dames die door familiare omstandigheden in aanraking komen met het gerecht: Vermoorde onschuld en Vergeet-mij-niet. Beiden bovendien geschreven door vrouwelijke stripmakers.
Het eerste is een drama met een hoofletter D.
Fanny Duroy is opgepakt na een uit de hand gelopen ruzie tijdens een kerstdiner. Ze vertelt haar advocaat haar levensverhaal en de lezer neemt met stijgende verbazing en afschuw kennis van de manier waarop haar moeder omging met Fanny en haar tweelingzus Tania.
Met een dergelijke emotionele bagage is het haast een wonder dat Fanny toch een evenwichtig bestaan heeft op weten te bouwen... tenminste... tot op die fatale kerstavond 2006.
Scenariste Sylvie Roge debuteert in de stripwereld met dit verhaal. Ze brengt het er goed vanaf.
Manlief Olivier Grenson verzorgt de tekeningen en de zachte inkleuring. We kennen hem van de actiestrip Niklos Koda, en van zijn Vrije Vlucht-albums Voor het ongeluk geboren en Geen weg terug, maar dit is andere koek.

Vergeet-mij-niet kent ook drama, maar is veel luchtiger verteld.
Clémence's oma lijdt aan de ziekte van Alzheimer en loopt steeds weg.
Om haar tegen zichzelf te beschermen wil het verzorgingstehuis haar op laten nemen in de gesloten afdeling. Clémence verzet zich daar hevig tegen, maar haar moeder is het met de directie van het huis eens en ziet ook geen andere weg.
In een wanhoopsdaad ontvoert Clémence haar oma om haar nog één keer mee te nemen naar het huis waarin ze opgroeide. Helemaal goed doordacht heeft Clémance deze impulsieve daad niet en dat zorgt voor de komische noot in deze roadmovie.

Veel meer dan in Vermoorde onschuld duikt stripmaakster Alix Garin in het karakter van Clémence.
Haar twijfels, haar sexualtiteit, haar verstoorde relatie met haar moeder, haar besluiteloosheid.
Hoewel ze onderweg ook de nodige problemen ondervindt met haar eigenwijze grootmoeder staan daar ook veel ontroerende en hilarische gebeurtenissen tegenover.
Het tekenwerk van Gardin is oersimpel: ze is heel spaarzaam met lijnen, maar elke lijn is wel helemaal ráák. Kijk maar eens naar het plaatje hierboven. De houding van oma die een bad weigert klopt tot in de puntjes. De kaalheid van haar tekeningen compenseert Garin met een fraaie (met de computer vervaardigde?) ecoline-inkleuring waardoor de strip er toch áf uitziet. Het is vrij uitzonderlijk dat iemand met het debuutalbum zo'n compleet en overtuigend album weet af te leveren!
Het eind van de trip is tekstloos en tegelijk schokkend en – op een duistere manier – grappig.
Misschien – hoe wrang ook – wel de beste oplossing voor oma...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!