Recensie Mademoiselle J. HC 2 Ik zal nooit trouwen
door Laurent Verron & Yves Sente
+ HC 1 Ze noemden hem Rooie (Robbedoes)]

Robert Vel – de geestelijke vader van Robbedoes – voer ooit op de wereldzeeën. Aan boord ontmoette hij een piccolo die indruk op hem maakte. Toen hem door uitgeverij Dupuis gevraagd werd een stripfiguur voor een nieuw op te zetten weekblad te bedenken modelleerde hij hem naar die bellboy en zo werd Robbedoes geboren.
Stripschrijver Yves Sente vertelt in de Robbedoes oneshot Zij noemden hem Rooie dát verhaal. Aan het eind van het album sterft de held.
Uitgeverij Dupuis wilde graag Zij noemden hem Rooie voortzetten, maar hóe?
Met een dode held valt weinig te beginnen.
Morris liet ook ooit de gebroeders Dalton sterven, waar hij onmiddellijk spijt van kreeg. Zo werden de néven Dalton geboren. Sente bedacht – net als de makers van Lucky Luke – een elegante oplossing.
In plaats van de Rooie werd Juliette (de dame die gered werd door de Rooie) de heldin!
Zij noemden hem Rooie wordt daarom nu herdrukt in een harde kaft met twee extra pagina's die de verschuiving van hoofdpersonage moeten vergemakkelijken.

Voor haar eigen stripreeks is Juliette omgedoopt tot Mademoiselle J. en zijn we een jaar of wat verder in de tijd (elk volgend album zal een tijdsprongetje maken). Mademoiselle J. is een gedreven dame die journaliste wil worden. Niet eenvoudig in het Parijs van 1938. Vrouwen moesten gewoon trouwen en kinderen krijgen, een carrière was voor slechts enkele dappere doordouwers weggelegd.
Juliette is zo'n doordouwster en slaagt er in een baantje bij een krant in de wacht te slepen.
Bovendien weet ze zich te bewijzen als journaliste en krijgt ze haar kans. Maar halverwege het album lijkt het – ondanks de titel Ik zal nooit trouwen – toch mis te gaan: Ze wordt verliefd, dweept met een kerel en maakt aanstalten om in het huwelijksbootje te stapen.
Heel even lijkt het er op dat Sente opnieuw zijn held zal verliezen, deze keer niet aan de dood, maar aan de burgerlijke staat. Maar Sente is een zeer creatief scenarist, gooit het roer onverwacht om en redt zijn heldin én het verhaal.
Het tekenwerk van Laurent Verron – van wie onlangs Govert Suurbier integraal werd heruitgebracht – is prachtig en gedetailleerd. Het ademt de sfeer van de oude, klassieke Dupuis-albums zonder dat de tekeningen ouderwets aandoen.
In de proloog en de epiloog zien we Robbedoes-boegbeeld oom Wim (hier onvertaald gebleven als oom Paul, zoals hij in Frankrijk heette) dit verhaal aan zijn neefjes en nichtje vertellen. Leuk bedacht, maar dat is het enige dat een beetje wringt. Het verhaal van Mademoiselle J. is veel te complex voor kinderen van die leeftijd.
Maar voor de rest: uitstekende doorstart en als Sente zijn heldin vrij en ongebonden weet te houden kunnen we nog heel wat leuke albums tegemoet zien.

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!