Recensie Asterix 38 De dochter van de veldheer
door Didier Conrad & Jean-Yves Ferri
naar Albert Uderzo & Rene Goscinny

Vond u De Picten, De papyrus van Caesar & De race door de laars leuke Asterix-albums, lees dan niet verder maar klik hier!

Bent u er nog?
Dan bent u óf niet bekend met bovenstaande albums... of u bent sceptisch over de kwaliteit van de nieuwste Asterix.
Dat laatste is naar mijn mening méér dan terecht!
Is het zinvol een album te recenseren als je enkel iets negatiefs te melden hebt?
Normaal gesproken zou ik zeggen van niet.
Waarom dan de 38ste Asterix niet genegeerd? vraagt u zich misschien af...
Omdat Asterix zo'n beetje de enige strip is die op media-aandacht mag rekenen en het verschijnen van een nieuw album wereldwijd flink gepromoot wordt. Vrijwel elke Nederlandse krant wijdt er een artikeltje aan, dat overigens doorgaans weinig concreets vermeldt behalve de (voor stripbegrippen) enorme oplage en het feit dat er wederom met een banket wordt afgesloten.
Dergelijke publiciteit is natuurlijk mooi, maar geen reclame voor het product strip als het gepromote van zulk een bedroevende kwaliteit is...

Wáárom lukt het Jean-Yves Ferri (want aan hem wijt ik het gebrek aan kwaliteit voornamelijk) niet een fatsoenlijke Asterix af te leveren?
Omdat Goscinny's Asterix-en benaderen onmogelijk is? Ja dûh. Ik ga de nieuwste Asterix natuurlijk niet vergelijken met de beste strips ooit gefabriceerd; maar Ferri haalt niet eens het niveau van de post-Goscinny Asterix-en en blijft steken op Suske & Wiske-niveau.
Wat De dochter van de veldheer in feite is, is een herhaling van Asterix en de Noormannen. Daarin vond ik de figuur Hippix eigenlijk ook al teveel een karikatuur van de hedendaagse jeugd. De Asterix-albums waren het sterkst als ze subtiel verwezen naar de actualiteit. De overduidelijk naar langharig, werkschuw tuig gemodelleerde Hippix was weinig subtiel en klopte niet in het tijdsbeeld van de strip, waar de auteurs normaal gesproken zo voorzichtig mee omsprongen.
Ferri legt in De dochter van de veldheer de nadruk totaal op 'de jeugd van tegenwoordig'. Compleet met 'boks', hangplek en – o gruwel – een helm die lijkt op een baseballpetje... Asterix, Obelix en hun dorpsgenoten spelen slechts bijrollen.
Ferri bouwt heel langzaam op naar een climax die niet komt en gooit het centrale idee van het plot tegen het eind letterlijk overboord! Blijkbaar denkt hij dat hij daarmee de zaak opgelost heeft. Ik dacht het niet... Ook al verwijst hij ermee naar een (weinig bekende) historische vondst, is dat nog geen excuus. De lezer kan niet in het hoofd van de scenarist kijken. Als Goscinny verwees naar een modern fenomeen, dan zorgde hij ervoor dat íedereen dat begreep, of hij integreerde het in het verhaal.

OK, het moge duidelijk zijn, ik vind het scenario van Ferri onder de maat, maar er zitten toch wel een paar leuke grappen in het album?
Grappen zitten er in, maar ze zijn slecht getimed. Ik betrapte me erop dat ik bij het doorlezen dacht
'Oh, wacht eens? Bedóelde hij dat? Ja... da's inderdaad wel geinig'.
Tja... daar ga je niet schaterlachend van over het tapijt...

Ferri leent overvloedig uit de klassieke albums van Asterix, en dat is niet erg. Wat wel erg is dat hij er vervolgens niets mee doet dan wat herkauwen.
Een voorbeeld: Hóe vaak waren Asterix en Obelix in de eerste vierentwintig albums boos op elkaar?
Eén keer, twee keer, misschien? Het effect was fantastisch. Nu gebeurt dat elk album en als gevolg daarvan werkt het helemaal niet meer.
Ik zeg niet dat ík het beter kan, maar van een rijke strip als Asterix moet véél en véél meer te maken zijn!

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!