Recensie De Nederlaag HC deel 1 & 2
door Pascal Rabate

In Ik René Tardi Krijgsgevangene in Stalag IIB hebben we kunnen lezen hoe het de Franse militairen verging nadat hun leger door de Duitse overmacht onder de voet was gelopen. Ze kwamen terecht in Duitse kampen: Stalags.
Dat lot trof niet élke Franse militair. Hoofdpersoon Amédée Videgrain weet in De nederlaag van stripmaker Pascal Rabaté aan de Stalags te ontkomen.

Het Franse leger trekt in het eerste deel in colonne door het land. De wegen waarover ze marcheren worden beschoten door Duitse vliegtuigen. Er vallen de nodige slachtoffers, ook onder de burgerbevolking die zich met karren vol goederen uit de voeten probeert te maken. Het geheel ademt de sfeer van Louis-Ferdinand Céline's Reis naar het einde van de nacht.
Groepjes arbeiders blijven langs de wegen achter om de doden te begraven en soldaat Videgrain krijgt de opdracht de wacht te houden bij een grote krater in het wegdek om te voorkomen dat de wagen van het Rode kruis er in rijdt. Als hij zich na een succesvolle missie weer bij zijn legeronderdeel wil melden wordt zijn motor het volgende slachtoffer van het bombardement en moet hij te voet verder.
De nederlaag deel 1 is het verslag van zijn pogingen weer aan te haken bij zijn eenheid. Als hem dat tenslotte lukt is het te laat en blijkt de Duitse overmacht te groot.
Net als bij René Tardi heeft ook Amédée's eenheid weinig krijgshaftige verrichtingen op haar conto kunnen bijschrijven: 'Negen maanden oorlog en ik heb geen schot gelost'.

In het tweede deel beweegt Videgrain zich de andere kant op. Nu is het zijn doel de legereenheid te verláten en terug te keren naar huis.
Vanzelfsprekend zijn z'n leidinggevenden en de Duitsers van mening dat hij blijven moet.
De covers geven Amédée's reis fraai weer.
Op deel 1 loopt hij nog ontspannen op de lezer toe.
Op de voorkant van deel 2 legt hij hetzelfde parcours in omgekeerde richting – en in een heel andere stemming – af.

Met De nederlaag geeft Rabaté een impressie van de Franse oorlogsdagen van 1940.
Hij maakt het zeker niet mooier dan het is en gaat de minder fraaie kantjes van de menselijke natuur niet uit de weg.
Hoewel het verhaal weinig opwekkend is maakt Rabaté veel gebruik van (zwarte) humor om de sfeer te verlichten. Zoals wanneer Videgrain 's nachts met een paar maten ontsnapt uit het kamp.
Bij het wakker worden blijkt dat ze zich te rusten hebben gelegd in een ánder gevangenenkamp!
Rabaté blinkt uit in het verhalen van dit soort wrange toestanden.
Zijn expressieve tekeningen ondersteunen het karakter van dit eigenzinnig stripverhaal.
Boeiend, maar niet Rabaté's sterkste werk.

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!