Recensie Yasmina en de aardappeleters HC
door Wauter Mannaert

Kookprogramma's zijn populair op de TV, en dat lijkt nu ook tot de stripwinkel doorgedrongen te zijn. In één maand tijd komt de verspreider van de best verkopende striptitels met twéé 'kook'strips: Een stukje spinazietaart en Yasmina en de aardappeleters.
Het recept van de spinazietaart besprak ik al eerder (zie hier).
Vandaag zet ik m'n tanden in het aardappelgerecht.
Wauter Mannaert bracht al eerder enkele graphic novels uit die bij ons goed in de smaak vielen: Ondergronds was lekker alternatief, Weegee historisch en informatief en El mesias vooral politiek.
Er zit volgens mij in elk van Mannaert's albums wel iets van hemzelf en wie bovenstaand rijtje gelezen heeft weet ongeveer waar Wauter's sympathieën liggen en hoe hij globaal in het leven staat.
Eerder een dromer dan een man van regeltjes.

Dat komt ook tot uiting in Yasmina en de aardappeleters, waarin het meisje Yasmina de strijd aangaat tegen de schaalvergroting.
Haar vader is patatbakker van beroep. Mannaert illustreert heel creatief hoe de hele flat zin krijgt aan patat als hij thuiskomt van zijn werk. Hij brengt echter nauwelijks voldoende geld binnen om van te kunnen leven. Yasmina weet – dankzij de moestuintjes van haar twee vrienden – toch elke dag een fantastische maaltijd te bereiden en haar vader Omran krijgt elke dag weer iets bijzonders mee in zijn lunchtrommeltje. Diens collega's eten liever friet en burgers dan die frutsels van Yasmina, maar pa is er erg mee in z'n nopjes.
Alles verandert als Yasmina's vrienden met de groene vingers van hun landjes verdreven worden. Hoewel ze elkaar regelmatig naar de keel vlogen (omdat hun methodes van tuinieren nogal verschilden) verbroedert hun gemeenschappelijk leed hen. Met Yasmina gaan ze de vijand te lijf!

Er valt in Yasmina en de aardappeleters – tussen de regels door – van alles te lezen: de strijd van de kleine man tegen de grote bedrijven, strijd tegen verslaving, strijd tegen de invloed van de media en de reclame op onze maatschappij, enzovoorts. Mannaert is heel inventief, schrijft onderhoudend en stopt best veel in dit verhaal.
Desondanks is Yasmina toch meer een jeugdboek geworden dan een serieuze graphic novel.
Iets te veel... naar mijn smaak.

Bovendien is mijn stelregel als 't gaat om kookprogramma's (en dus ook bij kookstrips): Als ik er niet van mag proeven hoef ik 't niet te zien...

(Hans Hartgers)

Interesse? Koop het album hier!