Recensie Spaghetti Bros HC 1 & 2
door Domingo Roberto Mandrafina & Carlos Trillo

De Spaghetti Bro(ther)s gaat over een familie die niet echt 'Spaghetti' heet. Gelukkig maar; we hadden al een stripheld met die naam (van dezelfde tekenaar overigens als De Macaroni's, da's vast geen toeval). De familie heet Centobucchi. Stamoudste is Amerigo, gangster van beroep. De dienstverbanden van zijn twee broers staan daar haaks op: Frank is priester en Tony is politieagent. Amerigo háát Tony. Amerigo verafgoodt namelijk zijn moeder, die stierf bij de geboorte van Tony. Amerigo ziet – zelfs nu ze volwassen zijn – Tony nog steeds als de moordenaar van zijn teerbeminde mama.
Er zijn ook nog twee zussen: De één, Catherina, is een populaire filmster.
De ander, Carmela, is getrouwd, verzorgt de kinderen en is huisvrouw.
De enige met een 'normale' baan, vinden de overige Centobucchi's.
Daar konden ze zich wel eens in vergissen...

Spaghetti Bros werd geschreven door de Agentijnse stripschrijver Carlos Trillo, die een ongelooflijke hoeveelheid strips op zijn naam heeft staan.
Veel daarvan is (nog) niet vertaald in het Nederlands, maar wat er vertaald werd verscheen voornamelijk – net als Spaghetti Bros – bij uitgeverij Prestige.
Het tekenwerk is van de eveneens Argentijnse striptekenaar Domingo Roberto Mandrafina. Hij heeft een soepele stijl en maakt uitgebalanceerd gebruik van zwart en wit (Spaghetti Bros verschijnt ongekleurd).
Hij tekent in een zeer vast stramien (zes evengrote plaatjes per pagina) en gebruikt veel close-ups, waardoor de emoties van de personages goed naar voren gebracht worden. Zijn tekenwerk is heel filmisch en doet wat denken aan dat van Torpedo.
Ook qua verhaal zijn er overeenkomsten met die strip van Bernet & Abuli, maar dat is dan voornamelijk kwalitatief: Beiden zijn zeer de moeite waard voor wie van hard boiled detectives en gangsterstrips houdt.


Trillo heeft met Spaghetti Bros een bijzondere en typisch Italiaanse invalshoek gevonden; de familie.
Keer op keer komen de vijf broers en zussen elkaar op hun pad tegen, vaker dan eens lopen ze elkaar verschrikkelijk voor de voeten en meestal moet de één de ander uit de penarie zien te halen.
Vooral priester Frank heeft het moeilijk. Zijn familieleden gebruiken hem als biechtvader, wat hem vaak voor onmogelijke situaties stelt. Zijn toch al bolle ogen puilen dan ook regelmatig nog verder uit hun oogkassen, er is dan een mengsel van verbazing en afschuw in te lezen. Bovendien moet hij om de boel te redden soms krachtiger ingrijpen dan zijn werkgever in de hemel zijn werknemers officiëel aanraadt... Frank vraagt dan ook regelmatig of de Heer zijn onorthodoxe methodes door de vingers wil zien.
Naast geweld is er dus ook veel humor in Spaghetti Bros te vinden.
En inventiviteit, zowel van de familie Centobucchi als van de schrijver.
Die weet al twee albums en bijna 400 pagina's lang steeds nieuwe wespennesten te verzinnen waar de Centobucchi's naar hartelust in rond kunnen stampen.

(HH)

Interesse? Koop het album hier!