Recensie De werelden van Thorgal Kriss van Valnor
7. De tijdberg &
8. De opperrechter
door Fred Vignaux, Mathieu Mariolle & Xavier Dorison

Kriss van Valnor, één van de spin-offs van stripreeks Thorgal is na acht delen voltooid.
Jammer?
Mwoa.
Al zal de verkoopafdeling van uitgeverij Le Lombard dat niet met me eens zijn.
Kriss leverde hen mooie verkoopcijfers op, maar artistiek was de fut er uit.
De eerste drie delen op scenario van Yves Sente blijven ook bij herlezing fier overeind, maar zodra de Walkuren het stukje metaal onder het hart van Kriss van Valnor verwijderen en haar bevrijden van de last nooit meer te kunnen doden gaat het verhaal aan het zwalken.
In een poging alle Thorgal-afsplitsingen samen te binden doet Thorgal's zoon Jolan in het vierde en vijfde deel zijn intrede.
Hij gaat de strijd om de troon gemaskerd aan omdat de wetten voorschijven dat de koning baarddragend moet zijn en Jolan's kin glad blijft. Een andere optie om zonder masker te kunnen regeren is trouwen met een vrouw die een kind gebaard heeft.
Daar ziet Kriss haar kans en ze haalt Jolan over met haar – nota bene de moeder van zijn halfbroer Aniël – in het huwelijk te treden zodat ze sámen de troon kunnen bestijgen.

Van hogerhand wordt besloten dat Sente er een zootje van maakt, hij wordt van de serie afgehaald, het huwelijk tussen Kriss en Jolan sterft een stille dood en Xavier Dorison en Mathieu Mariolle schrijven samen een op zichzelf staand tussenverhaal dat enigszins aan het Thorgal-deel Alinoë doet denken. Niet slecht, maar ook niet overweldigend goed.
Ook op het vlak van de tekenpen wordt er gewisseld: Giulio Da Vita moet het veld ruimen voor Roman Surzhenko en die maakt voor de laatste twee delen weer plaats voor Fred Vignaux. Beiden uitstekende tekenaars, maar ik zag toch net iets liever het zwierige tekenwerk van Da Vita...


Mariolle schrijft – met hulp van Dorison – ook de twee afsluitende delen De tijdberg en De opperechter, waarin Kriss een tijdberg beklimt om haar zoon terug te vinden en Jolan zijn rivaal én de opperrechter in een futuristische arena te lijf gaat.
Het verhaal kent best goede momenten, maar de scenaristen kunnen niet verhullen dat ze eigenlijk gelijkertijd twee verschillende strips (die van Jolan en die van Kriss van Valnor) aan het schrijven zijn en dat met name het Kriss-gedeelte zwak is. Het niveau van die eerste drie delen wordt in de serie nergens meer gehaald.

Erger is dat het gewissel van scenaristen en tekenaars de strip er niet logischer en coherenter op gemaakt heeft.
Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat Lombard één van haar successeries zo stuurloos heeft laten ronddobberen...
Achteraf was het wellicht beter geweest Yves Sente gewoon de klus te laten afmaken?

(HH)

Interesse? Koop het album hier!